Każdy, kto żyje na naszym świecie ma świadomość tego, że to wszystko przemija. Nachalnym truizmem byłoby nawiązywanie do heraklitowego „Panta Rei”, gdyż od czasów chyba szkoły podstawowej panie od języka polskiego na zmianę z paniami od historii (tudzież panami – jak kogoś spotkał zaszczyt „mania” historyka) notorycznie katują dzieci wstawkami z filozofii starożytnej, jakby którekolwiek z nich miało chęć cokolwiek z tego rozumieć czy pamiętać. Zresztą, będąc człowiekiem młodym niechętnie myśli się o przemijaniu – no, chyba że wakacji...

Nie rozważania o naturze uczniów polskich szkół miały być jednak tematem tego krótkiego felietonu. Każdy w pewnym momencie znajduje się na rozstaju życiowych dróg i zaczyna zadawać sobie pytania typu „co dalej?”... Czas nie staje w miejscu i każdy staje się coraz starszy, zmienia swoje priorytety i przestaje zajmować się jednymi czynnościami a zaczyna innymi. Dawne przyjemności zostają odstawione na drugi, czy trzeci plan a na wierzch stosu ważności wypływają rzeczy do tej pory uważane za coś, co wiadomo, że kiedyś będzie musiało nastąpić, ale jednak były mglistą przyszłością.
Każdy, kto grywa w Championship Managera wie, że jedną z jego cudownych cech jest właśnie możliwość symulowania życia piłkarzy. Cieszymy się, że możemy uczynić gwiazdą kogoś, kto w rzeczywistości jest pomijany przez trenerów. Jesteśmy dumni, jak nasz wychowanek staje się gwiazdą światowego formatu i bije rekordy strzeleckie. To tylko jedna ze stron tego systemu. Poza nią istnieje także obserwacja, że coś się zaczyna, coś się rozwija, po czym wygasa i zanika. Piłkarze rozpoczynają kariery, ale w pewnym momencie nieubłaganie je kończą. To też jest fascynujące z perspektywy gracza, jak sobie wyobraża, że np. w 2013 roku Zinedine Zidane jest uznanym szkoleniowcem np. Realu Madryt a reprezentację Polski prowadzi Kamil Kosowski...

Nie tylko w samym CeeMie przemijanie jest dostrzegalne przez ludzi związanych z CeeMem a także z czymś, co niektórzy nazywają „Sceną CM” a inni z niewiadomo jakich przyczyn uparcie tę nazwę kontestują. Patrząc na Scenę CM, jakie takie małe ździebełko w stogu zwanego światem rzeczywistym, też gołym okiem widać, że wszystko przemija. Ludzie, którzy rozkręcali CeeManiactwo nierzadko są już tylko legendami wymienianymi przy okazji sentymentalnych spotkań czy zjazdów. W sumie każdy ma świadomość, że kiedyś będzie musiał powiedzieć „basta”, ale zawsze jednak robi się jakoś dziwnie, jak się to słyszy. Nie będę tutaj wymieniał żadnych osób, ponieważ zawsze kogoś zabraknie, mimo, że bez cienia wątpliwości należy mu się to wyróżnienie. Ja, jak zaczynałem zabawę w działalność scenową, nie myślałem nigdy o tym w kategoriach czegoś, co się skończy. To po prostu było częścią mojego życia i jest nadal. Obserwując jednak rzesze kolegów, którzy coraz częściej piszą, że „nie mają czasu”, czy też np. biorą ślub, rodzi im się dziecko etc. dochodzi do mnie, że w pewnym momencie trzeba będzie dorosnąć i opuścić szeregi czynnych CeeManiaków, gdyż tzw. życie codzienne jest tak wredną i zaborczą istotą, że nie lubi jak coś mu się wcina w działalność nazbyt długo. Jednak jestem zwolennikiem walki z przeciwnościami losu i uważam, że poddawanie się marazmowi zwykłej codzienności jest najgorszą rzeczą jaka może się przytrafić. Każdy CeeManiak ma we krwi walkę o najwyższe trofea, a czy walka o prawo do wolnego czasu i spędzanie go na tym, co się lubi najbardziej nie jest właśnie bitwą o najwyższe laury? Można zrezygnować, ale powinno się to czynić wtedy, gdy już ma się świadomość, że zrobiło się wszystko co mogło się zrobić i, że pozostawiło się po sobie ślad – na tyle znaczący, że znajdą się tacy, co zawsze mile będą wspominać to co zrobiłeś. Tak więc drodzy koledzy z polskiej Sceny CM – nie poddawajcie się i nadal róbcie wszystko, aby nie dać się pożreć demonowi przeciętności i walczcie o najwyższe trofeum, jakim
jest wyjątkowość tego, co się robi. Czego sobie i wszystkim życzę...