Polska przed Mundialem.

Jak zmienne są nastroje panujące wśród futbolowej rzeszy polskich fanów, przekonaliśmy się ostatnio nad wyraz dobitnie. Nie chcę już wracać do wydarzeń sprzed eliminacji, bo fakt, że od 16 lat nie graliśmy na najważniejszej reprezentacyjnej imprezie futbolowej na świecie niech świadczy za całe wspomnienie. Po eliminacjach euforia, trochę tylko zmącona przedostatnim meczem na Białorusi. Następnie, począwszy od ostatniej potyczki z Ukrainą, systematycznie słabnący entuzjazm, którego kulminacyjnym momentem była awantura na linii piłkarze - polscy dziennikarze, którą mieliśmy okazję się zapoznać za sprawą tych ostatnich. Niewątpliwie świadomość zbliżającego się (pierwszego) meczu prawdy, w którym przyjdzie się Polakom zmierzyć z współgospodarzami z Korei, dodatkowo podkręca silne już od jakiegoś czasu emocje związane z turniejem.
Dla każdego kibica reprezentacji polski najważniejsze są teraz wszelkie wieści, dotyczącego wszystkiego co związane z formą i atmosferą w drużynie, a także oceny wypowiadane o najbliższym przeciwniku.

Zaczynając od kadry, mam wrażenie, że Engel nieco za późno obudził się z zimowego snu i podczas wiosennych rozgrywek naszej ekstraklasy, ewidentnie przyspał. Sądzę, że selekcjoner nie mógłby z czystym sumieniem powiedzieć, że w selekcji był (jest) konsekwentny, jak również, że dokonał jej z należytą starannością.
Jeżeli chodzi o bramkarzy - Dudek i Majdan dostali bez wątpienia powołania zarówno nie na kredyt jak i nie za zasługi, tylko za aktualną dobrą formę i regularne występy w klubowych drużynach. Z całą pewnością nie można tego powiedzieć o Adamie Matysku, który przyjechał na Mundial za zasługi, co zresztą Engel sam przyznaje mówiąc, że doświadczenie Matyska może okazać się niezwykle cenne. Doświadczenie jest ważne z pewnością. Tylko jakie? Z występów w Radomsku, czy sprzed ponad roku, kiedy bronił w Bundeslidze i okazyjnie w reprezentacji? Gdyby chodziło o wiek, to proponowałbym raczej Robakiewicza.
Druga sprawa, to po co nam w kadrze tylu "lewusów". Michał Żewłakow, Rząsa, Koźmiński i Krzynówek - OK., wszyscy prezentują się nieźle, ale zamiast jednego z nich zabrałbym oprócz Sibika jakiegoś drugiego, nawet ligowego "prawusa". Tak, tyle że wówczas, biorąc pod uwagę prezentowaną aktualnie formę, musiałby wylecieć z kadry Koźmiński, a tego Świerczewski, Wałdoch, Bąk, Hajto i spółka mogliby już nie wytrzymać. Inna sprawa, że gracz Ancony zaliczył w eliminacjach wiele wspaniałych asyst, bez których nie byłoby bezcennych bramek, które dały nam przepustkę do finałów. Zatem Koźmiński także za zasługi? Bez wątpienia tak, ale kto będzie o tym pamiętał, kiedy jego znakomite rajdy i wrzutki z prawej (!!!) strony dadzą nam jakże cenne punkty w walce z grupowymi rywalami. Tak, widzę Koźmińskiego z prawej strony, bo nie wierzę, by Engel odważył się spróbować z Sibikiem wystartować do Mundialu. Krzynówek z kolei się nie sprawdził. Nie da się ukryć, że mamy tu niezły bałagan, a wszystko przez kontuzję Karwana i porzucenie Iwana. Z tym ostatnim była nawet żenująca afera. Engel w końcu doszedł do jedynego prawidłowego wniosku i pozbył się "Ajwena". Szkoda tylko, że tak późno. Świerczewski, Wałdoch i Bąk zaczęli głośno płakać, że bez "Ajwena" nie będzie takiej atmosfery. No, przepraszam. Skoro Iwan miał jechać dla dobrej atmosfery, to znakomicie spointował to mój znajomy, który stwierdził, że jeżeli atmosfera dla wspomnianej trójki jest tak ważna, to Engel powinien wziąć Dańca, a nie Iwana.
Nie wyobrażam sobie aktualnie ataku bez Żurawskiego, który jest w życiowej formie i aktualnym dylematem byłoby dla mnie wyłącznie to, kogo obsadzić obok "Żurawia". Chyba raczej "Emsiego", bo z formą Kryszałowicza było ostatnio fatalnie. Zresztą Olisadebe nie pokazał niczego wielkiego od początku roku, ale on grać musi. Choćby po to, by straszyć. Wierzę jednak, że to zawodnik turniejowy i pokaże swoją klasę, na początek w Korei.

No właśnie. Jak to jest z tą formą naszych zawodników. Czy rzeczywiście
jest tak kiepsko jak mówią dziennikarze, czy tak dobrze jak zapewniają trener i piłkarze. Zapewne jak to w tego typu sporach bywa, odpowiedź leży pośrodku. Na kilka dni przed meczem z Koreą jestem optymistą. Dlaczego? Jest kilka powodów. Najważniejszy związany jest z tym, że ufam Engelowi. Wprawdzie - co wynika z powyższego tekstu - nie do końca się z nim zgadzam, ale sądzę, że można mu zaufać. Kiedy zatem mówi, że nie przegramy z Koreą, to mu wierzę. Nie dlatego, że na pewno ma rację, iż tak się stanie - to chyba oczywiste - lecz dlatego, że argumentów przemawiających za Polakami jest więcej. Żadnym argumentem nie są dla mnie wyniki ostatnich meczów sparingowych Koreańczyków, bo są one w znacznym stopniu wyolbrzymiane przez polskie media (co nawiasem mówiąc jest zupełnie niezrozumiałe!). Owszem Korea wygrała 4-1, ale ze Szkocją B lub nawet C. Potem zremisowała z Anglią 1-1, ale bramkę zdobyła, gdy Anglicy zdążyli już wymienić prawie cały skład. Wreszcie porażka 2-3 z Francją, to... porażka! Przypomnę tylko, że jeszcze na początku kadencji Engela też graliśmy z Francją, bynajmniej nie u siebie jak Koreańczycy, minimalnie przegrywając 0-1. Przede wszystkim trzeba jednak spojrzeć, w jakich klubach grają Polacy a w jakich Koreańczycy. Bijemy ich na głowę! OK., nazwiska, nazwy klubów nie grają, ale to jednak o czymś świadczy. Inna sprawa, że samym bieganiem meczów się nie wygrywa, bo wówczas mistrzami świata byliby czarnoskórzy Amerykanie lub raczej wytrzymali Kenijczycy.

Zatem, więcej optymizmu! Z Koreą wygramy, z Portugalią może nie przegramy, z USA zremisujemy i to starczy, by spotkać się w drugiej rundzie z... Włochami!

BARTOSH!

PS. No i na fali optymizmu super wiadomość dla mnie z ostatniej chwili. Moja kablówka pokaże wszystko LIVE, bo dogadała się z Polsatem! Super. Ale zaraz zaraz, przecież trzeba iść czasem do pracy. Ech, jakoś to będzie.