Sezon 2001/2002

Po krótkich wakacjach na Kanarach, z dziewczynkami ufundowanymi przez klub w ramach podziękowania za awans, zacząłem szukać wzmocnień. I tak ściągnąłem:
-Stevarta Kerra (bramkarz) z Celticu za 2 bańki,
-Craig Dundleya (S)za free z Oldhamu,
-Graeme Jonesa (S) prawo Bosmana z St. Johnstone,
-MadsPeter Olesena (S) Duńczyka z Hjorringu za 500 tyś.

Jak się okaże później Olesen to najlepszy transfer w mojej karierze. Kasy miałem, jak na te warunki pod dostatkiem około 50 mln (w tym 10 na transfery). Przed sezonem zostałem znowu zaproszony do prezesa na rozmowę i poinformowany, że jeśli nie zajmę w miarę przyzwoitego miejsca w lidze to żegnajcie dziewczynki i inne przyjemności. Nie mogłem przecież na to pozwolić i od razu zabrałem się do przygotowań do sezonu. Zorganizowałem dwa sparingi u siebie i już w pierwszym meczu z Bury z D2 wygranym 5-3 pokazali się moi nowi zawodnicy. Dundley i Olesen wbili po 2 gole i było po meczu. W drugim z Dover było 3-0.
Pierwszy mecz ligowy to wyjazd do Cheltenham i zwycięstwo 4-1. Hat-trickem popisał się Olesen a potrzebował na to 14 (!!!) minut. Kolejny mecz u siebie z Darlington to wygrana 4-3, a Olesen potrzebował tym razem 8 (!!!) minut, by wbić 3 kasty (między 13 a 21 minutą). Potem było gorąco, ale zwycięstwo dowiezione. Zarząd był zachwycony. Dostałem w nagrodę karnet do nowo otwartego burdelu. Potem był mecz w pucharze ligi z Cambridge i wygrana 7-4. (w rewanżu 3-4, ale sprawdzałem rezerwy). Niejaki Olesen wbił znowu 3 bramy. Wtedy już wiedziałem, że takiego człowieka mi trzeba. Kolejne dwa mecze (4-2 i 4-4) Olesen wbija po 2 bramy. Bilans 5 meczy 13 bramek, debiut marzenie. Pierwszej porażki doznałem dopiero w ósmej kolejce. Było to w Torquay 1-3. W drugiej rundzie pucharu ligi trafiłem na Derby (5 miejsce w Premiership!!!). Pierwszy mecz na wyjeździe i chłopcy przestraszyli się trochę rywala przegrywając 2-0 (Jones w 3 min. czerwona kartka). Przed rewanżem wszedłem do szatni i powiedziałem zawodnikom „o awans będzie trudno, ale k..... nie srać w gacie i grać swoje”. Na stadionie zjawiło się 6628 kibiców (tylko 7 wolnych miejsc), którzy chyba też nie wierzyli w awans. Rozpoczęło się źle, 19 min i 0-1, ale 3 minuty później wyrównaliśmy (Olesen) a w 53 min. Jones zdobył jak się później okazało zwycięską bramkę. Po raz pierwszy pokonałem zespół z Premier Division. Z pucharu odpadliśmy, ale z honorem.
Potem przyszła w lidze seria sześciu kolejnych zwycięstw (Olesen w prawie każdym meczu brama) i samotne prowadzenie w lidze.
W FA Cup również trochę zawojowałem. Pierwsza runda i 4-0 z Orient, druga 3-0 z Rochdale. Po losowaniu trzeciej rundy myślałem, że to już koniec. Trafiłem na lidera D1 - Portsmouth. Mecz był u mnie i niespodziewane łatwe zwycięstwo 4-0 (dwie bramki Olesena, po jednej Warda i Dundleya). W czwartej rundzie trafiłem na Coventry z Premier Division. Mecz u mnie i mimo ogromnej przewagi gości mój zespół, wspierany przez pełen stadion rozśpiewanych kibiców, zremisował 0-0. Mecz powtórzono w Coventry, nie mógł wystąpić mój super strzelec Olesen (kartki), więc nie liczyłem na wiele (tak piątkę w dupę i do domu). Rozpoczęło się zgodnie z planem i już w 3 minucie 0-1, jednak w 21 wyrównuje Ward, po przerwie 47 minuta i 2-1 dla mnie (Dundley) za chwile remis, ale w 69 Brkowić i 3-2 dla moich diamentów. Mimo ogromnej przewagi Coventry - takim wynikiem kończy się ten mecz. Sensacja nad sensacje czwartoligowiec w 5 rundzie FA Cup. W piątej rundzie mecz z Leicester na wyjeździe bez historii, gładka porażka 5-1. Zawodnicy zaprezentowali się jednak w kraju i pokazali, że potrafią walczyć.
W między czasie kupiłem jeszcze dwóch zawodników, aby wzmocnić trochę obronę (Nicky Eaden z Birmingham za 1,7 mln) i środek pola (Charlie Miller z Watford za 500 tyś.). Spowodowane to było również tym, że sprzedałem również kilku: Simon Wormull do Wimbledonu za 5 mln, Tony Vaughan do Q.P.R. za 4,25 mln, Richard Barker do Boltonu za 8 baniek i hit sezonu Gary Mills
do Watfordu za 10 mln. Wpadło więc do klubowej kasy ponad 27 mln złotych i w sejfie już było razem ponad 60 mln.
W lidze seria kolejnych zwycięstw (3-2, 5-2, 5-4, 4-3) i coraz większa przewaga nad przeciwnikami. Oczywiście zdarzały się też wpadki np. 2-4 u siebie z Brighton lub 1-4 na wyjeździe z Peterborough, ale generalnie były to pojedyncze mecze i sezon zakończyłem serią (7-3, 7-3 {5 bramek Olesena}, 2-1, 5-2).
Prezes był pod wrażeniem moich dokonać fundując mi nową willę z basenem i wakacje w tropikach.
Oczywiście pierwsze miejsce w grupie, bilans:
46 gier 35-6-5 bramki 155-92 i 111 pkt.
Jak widać owa ofensywna taktyka sprawdza się bo 155 bramek daje wyrąbistą średnią 3,37 bramki na mecz, ale 92 stracone to równo aż dwie w meczu. Będzie trzeba popracować nad obroną w kolejnych sezonach.
Najlepszym strzelcem został nie kto inny jak: Mads Peter Olesen z 69 (!!!) bramami w 54 meczach. Wynik mógł być lepszy jak by nie był na zwolnieniu lekarskim dwa razy po dwa tygodnie. Swoją drogą ciekawe czy nie jest to jakiś rekord. (masz lepszy wynik napisz Qcz@wp.pl ).
Kolejnym strzelcem był Jones 24 bramki, Word 20 i Dudley 16.
Najwięcej asyst też Olesen 19.
Najlepsza średnia Olesen 8,83. (siedmiokrotnie wybieranym graczem miesiąca w D3).
Najwięcej widzów pofatygowało się na pamiętny mecz z Derby 6628. Za co dostałem 450 tyś złotych.
Średnia widzów też wrosła z 2804 do 4094.
Godną odnotowania jest również seria 29 meczów bez porażki od 22.09.01 do 02.02.02.
Trenerem roku w D3 zostałem ponownie ja, po drodze byłem pięć razy wybieranym trenerem miesiąca.
W Premier division mistrzem został West Ham (obrońca tytuły MU był dopiero 8).
Czekała mnie teraz trzymiesięczna przerwa w rozgrywkach, więc mogłem wreszcie wyjechać na zasłużone wakacje.


Cdn