Kolejny dzień w nudnej budzie. Człowiek już nie ma siły na nic, prócz spania i spokoju. Oczywiście, jak co dzień, spóźniłem się na tramwaj. Dowlekłem moje cztery litery do szkolnego gmachu i spojrzałem na zegar - dziesięć minut po ósmej. "Genialnie" - pomyślałem. Po gorących przeprosinach i wytłumaczeniu mojego spóznienia mogłem w końcu usiąść w ławce. Wielkie zaskoczenie sprawiła mi nasza profesorka od angielskiego. Wesoła jak nigdy psorka oświadczyła co bardziej zaspanym członkom naszej grupy lingwistycznej, że oto za około 40 minut zjawią się w naszej szkole Szwedzi. Rozbudziły się we mnie nadzieje na nienajgorszy (jeśli wogóle takowy jest możliwy w szkole) dzień. Mają oni ponoć przyjść do naszej klasy, a my, jako gospodarze, mamy im umilić czas rozmową na temat stosunków polsko-szwedzkich. Na koniec mieszkańcy zimnej Skandynawii mają napisać test ze znajomości naszego kraju. Tak więc, przybliżenie im (smutnych) polskich realiów także zostało wpisane w nasze obowiązki. Po trzech kwadransch rozlega się pukanie do drzwi.
- Wejść! - krzyknęła głośnym, basowym niemal głosem psorka. Jak na komendę, z progu zaczęy wyjawiać się pierwsze twarze przybyszy znad drugiej strony Bałtyku. Wszystkie blond, bez wyjatku. Jedynie przewodniczący całej eskapady, to jest siwy staruszek, odróżniał sie kolorystycznie od reszty ekipy. Do mojej ławki przysiadła się atrakcyjna, szczupła Szwedka. Po gorącym przywitaniu zaczęliśmy rozmowę. Tematy - standard (pogoda, hobby, itp.). W pewnym momencie mój gość zauważył plastikowy pisak w mej dłoni. Nic w tym dziwnego, powiecie zapewne. Sęk w tym, że pisak był czarno biały, a ściślej - w kratki przypominające łaty do piłki nożnej. Od tego momenty nie rozmawialiśmy o niczym innym niż futbol. Okazało się, że moja rozmówczyni orientuje się doskonale w realich polskiej piłki nożnej. Świetnie kojarzyła Olisadebe, Dudka, a także prawie połowe składu mojej ukochanej Wisły Kraków (oglądała potyczkę z Parmą). Zapytałem jej: Skąd ty tyle wiesz o futbolu? W odpowiedzi ujrzałem jej zdumioną minę, a potem błogi uśmiech. Okazało się, że zdecydowana większość szwedzkich dziewczyn interesuje się tą popularną dyscypliną. Co więcej! Znakomita część z nich sama uprawia ten sport! Grają w żeńskich klubach, rozgrywają turnieje, trenują. Jej słowa wzbudziły we mnie prawdziwy podziw. Opowiedziałem jej, jak to jest w Polsce, że słabo ze szkoleniem młodzieży, a dziewczyny to już wogóle - ani nie grają, ani nic. Na dodatek Carin (bo tak miała na imię) powiedziała, że gra w żeńskiej drużynie juniorskiej IFK Goteborg. Gdy już miałem zapytać jej system trenowania juniorów, rozlegający się dzwonek przerwał naszą interesującą konwersację. Ech..a szkoda, być może dowiedziałbym się więcej na temat piłki nożnej w Szwecji. Po powrocie do domu nasunęło mi się kilka myśli. Nie chcę w tym momencie poruszać tak wrażliwego tematu jakim jest szkolenie zdolnej młodzieży w Polsce. Jest jak jest, i jeśli PZPN nie zmieni nic w tej sprawie, a polska piłka nie podniesie swojego poziomu, to nic nie jest w stanie tego faktu zmienić. Osiągnięcia młodych polaków, Mistrzoswta Europy w różnych kategoriach wiekowych, wszystko to zdaje się nic nie dawać. Boniek miał oprzeć grę swojej nowo budowanej reprezentacji na młodych. I z początku tak rzeczywiście było. Nazwiska Kusia, Głowackiego czy Wichniaraka są tego najlepszym przykładem. Wyniki - mierne. Ostatnia potyczka z krajem, bądź co bądź, skandynawskim - Danią - także nie napawa optymizmem. Powołanie 30-letniego Dąbrowskiego (Kaan Dobra w CM 01/02 , czy powrót weterana Świerczewskiego - chyba nie tey droga. I nie chodzi tu tylko o dobór zawodników. Potrzeba zgrania, stworzenia DRUŻYNY, jest moim zdaniem o wiele ważniejsza. "Zibi" ma jeszcze niewiele czasu aby dokonać znaczących zmian w jego teamie. Oby podjęte przez niego decyzje były trafne. No cóż, Szwedom możemy tylko pozazdrościć.