Mógłbym napisać, że deszcz padał. No i jeszcze, że dął wiatr tak silny, że kapelusze ludziom zabierał. Mógłbym to zrobić, lecz szczerze mówiąc, bladego nie mam pojęcia o pogodzie dnia dzisiejszego. Możliwym jest, że słońce grzeje, a dziewczyny pokazują coraz więcej ciała. Mówię szczerze, nie wiem.
Moja ignorancja na temat aury dnia spowodowana jest faktem, że nie byłem dzisiaj na zewnątrz. Nie opuściłem spokojnych i bezpiecznych pieleszy domu. Dlaczego? Nie mogłem.

Awansowałem właśnie do Premier League swoim Dag&Red. I naszła mnie myśl, z którą chcę się podzielić. Trudno ubrać ją w słowa, sparafrazuję więc wypowiedź poetki:

„Czy warto było długo grać tak, aż do bólu?”

Już szybciutko wyjaśniam. Godziny spędzone przy komputerze, analiza taktyk, przeciwnika, kupno, sprzedaż, wszystkie niuanse gry. Do tego emocje, wszędobylskie, wciskające się przez każdy skrawek ciała. Czy to ma sens, czy to jest to, czego szukam w czasie odpoczynku? I najważniejsze pytanie, czy to jest rzeczywistość?

Skoro odczuwam, znaczy, że jestem. A skoro jestem, tkwię w rzeczywistości. Pytaniem jest tylko, czy moja rzeczywistość nie staje się powoli moją odrębną własnością. Gdzie jest miejsce na resztę życia? Nie będę się oszukiwał, swym dzieciom, tym bardziej wnukom, nie będę opowiadał o sukcesach w FM-ie. Byłoby to co najmniej żałosne. Może czas wyruszyć sprzed komputera w poszukiwaniu przygód?

Ja, na szczęście, miałem dotychczas bogate życie. A Ty? Czy będziesz miał co opowiadać, czy może komputer już stał się Twoją rzeczywistością? Może kreujesz swój własny, zamknięty świat w jednym celu?

Izolacja.
Alienacja.

Czy należysz do grona, powiększającego się z dnia na dzień, ludzi, którym wystarcza wirtualny świat? Odpowiedz szczerze. Nie, godziny spędzone w Suflerze, czy też na forum, to nie jest kontakt z ludźmi. To imitacja życia. Kreacja na nowo sztucznej rzeczywistości, coś, co odbiera własną wolę i chęć życia.

Ludzie mają jedną, ogromną przewagę nad innymi stworzeniami. Umysł. Ale on może stać się naszym największym wrogiem. Zamknięci w kręgu wyobraźni, otoczeni palisadą złudzeń, będziemy tkwić w marazmie, aż zakopią nas w drewnianej skrzynce. Pewna reklama zadaje pytanie: „Czy z życia da się wycisnąć więcej?”. Ja się pytam: czy wycisnąłeś z życia chociaż kroplę?

Cudotwórco, genialny taktyku, mistrzu rynku transferowego, zastanów się. Otrząśnij. Gra grą, to tylko przyjemność. Dawkuj ją, nie wchłaniaj, dozuj. Niech FM będzie ważną częścią życia, nie podporą.

Wszystko jest dla ludzi. Alkohol, inne używki, komputer, Football Manager. I jeśli ktoś ma ochotę, niech korzysta. Ale znajmy proporcję. Zostawmy ślad na świecie po sobie, odciśnijmy stopę, zasadźmy symboliczne drzewo. Bądźmy Ludźmi, dumnymi władcami świata, nie skarłowaciałą imitacją człowieka.

Czy jest sens poświęcać godziny, dni, tygodnie, grając w grę, by osiągnąć coś, co jest wirtualne, ulotne? Coś, co oprócz krótkiej chwili satysfakcji, nie wpłynie na mnie, na Ciebie? Czy wirtualne zwycięstwo, okupione licznymi wyrzeczeniami, spłaci swój dług, zapewniając mi dobrobyt, radość, zdrowie... cokolwiek?

Powoli, powolutku, zbliżamy się do kreacji wirtualnej maszyny. Do pewnego przekaźnika, który sonduje nasz umysł i zamienia nas w życiowe zombie. Gdy będziemy zamykać na wieczność oczy, co zobaczymy? Czy będą to chwile z rodziną, w pracy, na boisku? Czy może ujrzymy ciąg cyferek, które staną się dla nas symbolem tego, co przeżyliśmy? Pustych uczuć, braku sensu w życiu? Stworzyliśmy nowego bożka, symbol zwycięstwa i marzeń. Daje nam możliwość obcowania ze sportem, który kochamy i to na poziomie wysokiej jakości. To jest to, czego większość z nas nigdy nie osiągnie. A tutaj proszę, wystarczy parę kliknięć i już. Jesteśmy celebrities, VIPami, osiągamy nieosiągalne. A gdy przychodzi moment, gdy trzeba na moment odsunąć ten piękny świat, świat, w którym jesteśmy KIMŚ, to odczuwamy pustkę i żal.

Jeszcze nie jest za późno. Jeszcze jest czas. Odnajdźcie w sobie pokłady wigoru, zawalczcie o swe życie. Niech FM będzie przyprawą, daniem głównym życie.

Ja wyjdę na spacer, długi. Nie bacząc na pogodę. Pójdę tam, gdzie zwykle nie chodzę. Zrobię coś innego. Jeszcze tylko jeden mecz, jeszcze jedno spotkanie.. Nie, nie. Starczy, koniec tego. Wychodzę, zamykam drzwi. O, nie pada dzisiaj...