Przed Massimiliano Allegrim i Milanem pierwszy poważny sprawdzian, będący miernikiem siły czerwono-czarnych. Mediolański twór jedzie na Santiago Bernabeu, by niespełna rok po sensacyjnym zwycięstwie nad Realem Madryt ponownie zatryumfować na chwałę podupadającego włoskiego Calcio.

Powtórzenie zeszłorocznego zwycięstwa byłoby rzeczą tyle niesamowitą  co mało realną - Real nie powinien po raz kolejny stracić zwycięstwa w tak ujmujący ich boskości sposób, zwłaszcza mając za przeciwnika rywala nie będącego na szczycie futbolowego Olimpu. Po tłustych latach Milan przeżywa obecnie kryzys, porównywalny do tego z Arsenalu - wymienia się ich w gronie faworytów wszystkich rozgrywek, lecz ostatecznie dają się uprzedzić innym zespołom. Dla Mediolańczyków obecny sezon jest próbą siły; jeżeli i w tym roku nie uda się wywalczyć żadnego trofeum, mimo sporych wzmocnień może to zaowocować dłuższym kryzysem. Silvio Berlusconi nie po to inwestował pieniądze na zakupy Zlatana Ibrahimovića czy Robinho, by znowu obserwować kibiców rywali pogrążonych w euforii.

I to właśnie mecz z naszpikowanym gwiazdami Realem Madryt stanowi pierwszy poważny trenerski test Allegriego jako szkoleniowca wielkiego - bądź co bądź - zespołu. Bilans dotychczasowych spotkań jest co prawda dodatni, lecz głupio stracone punkty z Ceseną czy Lazio nie są powodem do dumy, mimo że widać zalążek rodzącej się drużyny, jej własnego, unikalnego stylu.

Postacią co najmniej nietuzinkową jest Zlatan Ibrahimović, zawodnik niesamowity, potrafiący minąć 5 zawodników na przestrzeni kilku metrów, świetnie wychodzić do prostopadłych piłek, mający również skłonności do zbytniej nonszalancji w grze. Właśnie ten element w grze Milanu mi się nie podoba - w pewnych momentach trio Ronaldinho - Ibrahimović - Robinho (o ile gra) zbyt dużo myśli o "brazilianie", o zabawie z piłką, a za mało o tym iż trzeba bronić wyniku, lub starać się go podwyższyć w miarę możliwości.

Drugim niezmiernie ważnym punktem jest powrót Alexandre Pato, gracza, który rok temu dwukrotnie uciszył publiczność zgromadzoną na Santiago Bernabeu, niczym Alcides Ghiggia w jednym momencie doprowadził do rozpaczy całą Maracanę, i miliony Brazylijczyków oczekujących na wzniesienie pucharu świata. "Kaczor" powrócił po przerwie spowodowanej kontuzją w wielkim stylu, dwukrotnie trafiając do bramki Chievo Verona, przy czym grał niespełna 70 minut,  co powinno pozwolić mu na jeszcze szybszą regenerację.

Jednak najpoważniejszym osłabieniem jest wielce prawdopodobny brak Thiago Silvy;  gdy Brazylijczyk gra w w jednym składzie z Alessandro Nestą środek obrony Milanu jest jednym z najlepszych na świecie - Daniele Bonera to nie ta klasa co Silva. Mimo wszystko najsłabiej obsadzone formacje to boki obrony, na których mają zagrać Gianluca Zambrotta i Luca Antonini. Wolę sobie nie wyobrażać co będą robić z nimi Cristiano Ronaldo, Mesut Ozil czy Angel Di Maria. Najbardziej obawiam się sytuacji gdy Milan będzie grał dobrze i atakował od początku spotkania - prawdopodobnie wtedy jedna kontra wystarczy by Real objął prowadzenie i go nie oddał. Z drugiej strony Mediolańczycy mogą grać "piach" i wygrać, co udowodnili w zeszłym roku, gdy przez ponad 60 minut nie mieli ani jednego celnego strzału - wtedy do boju poprowadził ich Andrea Pirlo. Kto teraz będzie generałem który poprowadzi Armię Mediolańską do tryumfu nad wojskami Mourinho? Ponownie Pirlo? Może chimeryczny Ronaldinho? Równie prawdopodobne jest to,że strategia generała Jose Mourinho za czasów trenowania Interu okaże się za silna na Milan. Jaki będzie wynik meczu? Nie mam absolutnie żadnego pojęcia.