Liga Mistrzów, to rozgrywki które mogą otworzyć przed Nami wrota do europejskiej elity. Nie tylko piłkarskiej, ale również finansowej. Jednak aby się tam znaleźć musimy najpierw pokonać AC Milan. Muszę przyznać, że mam z tym rywalem miłe wspomnienia. Sięgają one FM-a 2010.

Prowadziłem wtedy Racing Strasbourg. Tu skorzystam z możliwości cytowania:

    Miejsce na pudle zapewniło drużynie z Alzacji udział w eliminacjach do Ligi Mistrzów, jak również sporą ilość gotówki do wydania na ewentualne wzmocnienia. Nieco przebudowana drużyna przystąpiła do boju o fazę grupową tych elitarnych rozgrywek, gdzie rozegrali jedne z najbardziej zaciętych bojów w historii. Najpierw przyszło im się zmierzyć z Dynamem Kijów. Pierwszy mecz w Kijowie zdecydowanie przegrali 2-0. W rewanżu już na Stade de La Meinau, po pięknej grze pokonali faworyzowanych Ukraińców 3-0 i awansowali do kolejnej rudny. Świetnie zagrali Neymar z Traore. Tam czekał ich jeszcze trudniejszy dwumecz. Ich rywalem był A.C. Milan. W Mediolanie po dobrej grze ostatecznie polegli minimalnie, 1-0. Więc, siłą rzeczy byli w nieciekawym położeniu, bo nikt tak jak Włosi nie potrafi bronić wyniku. Wyszli na mecz z Rossonerich bardzo ofensywnie nastawieni i po dogrywce zdołali zdecydowanie ich pokonać, aż 3-0. Kapitalnie zagrali skrzydłowi: Gueye i Pawłowski, który przypieczętował awans.

Już za kilka chwil miało się okazać czy mam na nich patent. Muszę przyznać, że od tamtego okresu sporo się nauczyłem. Wiem, że lepiej zremisować z takim zespołem po średniej grze niż przegrać po ładnym meczu w naszym wykonaniu. Ale wróćmy jeszcze na chwilę to rozgrywek ligowych.

Zaczęliśmy je bardzo, bardzo ładnie od domowego meczu z Brestem. Po przepięknym pojedynku pokonaliśmy gości aż 6-0! Tak więc nie było innej możliwości, zdecydowanie objęliśmy prowadzenie w lidze. Świetnie grał Kadlec, który już na początku wykorzystał błąd bramkarza Brestu i niespełna po minucie gry prowadziliśmy. Wynik podwyższył, tu mała niespodzianka, Miguel Angel Huertas. 17-latek sprowadzony przed sezonem z hiszpańskiej Osasuny. Niesamowicie utalentowany zawodnik. Co ciekawe, w sparingach grał bardzo mało. Ale głównie ze względu na powołania do kadry młodzieżowej. Tuż przed przerwą było już 3-0. Za sprawą Andersena. A tuż po przerwie Verratti podwyższył na 4-0 pięknym strzałem. Potem dobry strzał po rożnym Bella, a na koniec już w doliczonym czasie gry rywali dobił Malonga. Następnym rywalem było Sedan, który został gładko ograny 2-0. Po bramkach Verrattiego i Andersena. Następny mecz z Sain-Etienne również wygraliśmy, mimo dość rezerwowego składu, ze względu na zbliżający się pojedynek z Włochami. Cros, Muller, Roussillion, Levy, Sanogo - zastąpili bardziej ogranych zawodników. Bramkę z rzutu karnego zdobył jednak - niezawodny od lat - Ludovic Giuly.

Na mecz z Milanem postanowiłem nie zmieniać ustawienia. Oszczędzany wcześniej Giuly wystąpił w pierwszym składzie. Szansę dostał także Fierro, ale nie wykorzystał jej. Mecz rozpoczął się dobrze dla Nas. Bardzo ładny strzał Verrattiego i... bez gola. Kolejne minuty to dominacja Rossonerich. Nie uznano bramki Pato, który po zamieszaniu w polu karnym trafił do siatki. Podobno Ibra nie faulował Ruffiera. Ale Webb wiedział lepiej... dla Nas. W drugiej połowie czerwoną kartkę dostał Coeff, po groźnej kontrze Milanu. Brrrawo! Wtedy musiałem cofnąć do obrony Mendy'ego, no i wprowadziłem Levy'ego. Poradzili sobie i wywieźliśmy z Mediolanu bardzo cenny remis!

Pomiędzy dwumeczem z Włochami spotkaliśmy się z Lorient. Po błędzie młodego Pedrettiego przegraliśmy. Czułem niedosyt niesprawiedliwości. Ani my, ani gospodarze nie zagrali wybitnie. Choć oczywiście mieliśmy kilka okazji. Wśród graczy Lorient zaimponował mi nie tyle strzelec bramki, Quercia, co Billy Ketkeo.

Operacja: atak obronny na Mediolan powiodła się. Ponieśliśmy jednak pewne ofiary. W postaci Coeffa. Mam jednak nadzieję, że w Monte Carlo zaprezentujemy się dobrze i awansujemy do fazy grupowej Ligi Mistrzów. Zróbmy to dla Ludo, który pewnie niedługo zakończy piłkarską karierę. Oby jak najpóźniej. Czyli w okolicach 40-tki.

Tymczasem czas na rewanż z Milanem. Bez wątpienia Stade Louisa II będzie pełne. Choć do grubo ponad 70 tysięcy kibiców na San Siro będzie daleko. Takiego rywala jak AC Milan dawno w Monaco nie było. Dzieli nas raptem 210 km, więc trudno mówić o ciężkiej podróży. Zrobię jednak wszystko, by do Mediolanu wracali w rozpaczy. Chcę udowodnić dzisiejszego wieczoru, że to nam jest pisana ta Liga Mistrzów! Na pohybel konkurencji!

W pierwszym składzie wyjdzie Adel Levy, który ładnie spisał się w poprzednim pojedynku. Na szpicy zagra Yaya Sanogo. A na środku obrony Aurelien Muller. Giuly zacznie na ławce, a zastąpi go Gerard Deulofeu. Na bokach Roussillion-Romario. Reszta bez zmian.

Muszę przyznać, że to dość nudne spotkanie, przynajmniej początek... 3 ciekawsze akcje i każda po wyrzucie z autu Roussilliona. Ładnie grał Sanogo, schodził do środka, rozgrywał... nieźle spisywał się Levy. Bardzo dobrze w zasadzie, w końcu on ma 16 lat! Jednak bałem się. Graliśmy na kontroli, bez dodatkowych poleceń w zasadzie. Ale wiadomo, Włosi są mistrzami defensywy, a i kontratak nie jest im obcy. No właśnie. Wreszcie przyszła 39. minuta meczu... Roussillion do Sanogo, wkrętka w pole karne. niepilnowany Gerard Deulofeu delikatnym strzałem z raptem kilku metrów na oczach całej defensywy Milanu wyprowadza nas na PRO-WA-DZE-NIEEEE!!! Mamy to! 1-0!  Dełłłulofeeeełłłłuuuu!

Świetna rozmowa motywacyjna w przerwie, zawodnicy na jarani na grę, jak Arab na kurs pilotażu... Milan pokazuje zęby i niestety... Milanie, gdzie Twa skuteczność? Haha, Ruffier nie do pokonania. Czas ucieka. Szybka akcja Milaaaanu. Pato! Strzał! Gooool? Gol. 1-1. Monaco w tym momencie nie ma awansu, ale zaraz. Jak strzelimy to będzie! Tak jest! Stark nie uznaje drugiej bramki Pato w tym dwumeczu! Włoskie chamy faulują, "spalują" i nic im nie wychodzi! Haaaaaaaaaaaaaaaaaahaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa. Czas na zmiany. Z boiska schodzi... Andersen i Deulofeu. Kibice pożegnali go owacjami na stojąco! Brawa dla tego zawodnika. Zastępuje go Ludo Giuly, a za Duńczyka wchodzi Verratti. Jeszcze kwadrans! Dajmy radę, no daaaalej. Kolejna kontra Mediolańczyków i nosz, nie, znowu nieskutecznie! Buhahaha. Z boiska zbiega asystent, Sanogo. Wbiega młodziutki Miguel Angel Huerts. Na szpice przechodzi Kadlec, po lewej Hiszpan. Mijają minuuuuty. Co się dzieje? Sędzia dolicza 3 minuty. I co? No i gol. Tak, tak, tak. Bramka. Verratti biegnie do piłki na wypieprz, wrzuca na ślepo, Kadlec przyjmuje i pod brzuchem heroicznie interweniującego Abbiattiego! 2-0!!! KONIEC MECZU!!! JEST LIGA MISTRZÓÓÓÓW! JEST! JEST! JEST!!!

Mamy to! Co do statystyk meczowych. Mieliśmy tylko 9 strzałów, w tym 3 celne. A Milano 10 strzałów przy tylko 2 celnych. Za to my mieliśmy aż 3 sytuacje stuprocentowe! Goście - 1. Posiadanie 44%-56% dla nich. A niech mają. No i tak odpaaaadli, hahahaha.

Będzie kasa, ciekawe jaka grupa. Może będą transfery? Jeeest wielkie ognisko w naszych sercach. Możemy dołączyć do najlepszych! O tak, tam jest nasze miejsce. Oby na lata!