Cieszy mnie bardzo dobry odbiór poprzedniego wpisu odnośnie kariery w Szkocji, więc tym chętniej zabieram się za napisanie części numer dwa. Kiedy będziecie to czytać... czeka was sporo emocji, więc może odpuśćcie sobie kawę. Był to sezon szalony. Szalony dla nas, szalony dla rywali. Były momenty radości, ale i smutku. Myślę, że dla każdej z drużyn. A nie mówię tu wyłącznie o zdarzeniach boiskowych. 

Zaczęło się od transferowego zwrotu akcji, gdy Humam Tariq po złożeniu dokumentów o pozwolenie na pracę w Wielkiej Brytanii otrzymał decyzję odmowną. Patrząc jednak na ilość jego meczów w kadrze założyłem, że za drugim podejściem nam nie odmówię. A jednak - zrobili to! Tak czy siak, transfer zatwierdziłem, bo liczyłem, że głupki zmienią zdanie i od razu po zaprezentowaniu Irakijczyka złożyłem ponowne zapytanie - jakież było moje zdziwienie gdy odpowiedz była pozytywna! Szał radości nie miał końca. Ale trzeba było się ogarnąć przed trudnym przecież sezonem.


W lidze było kilka klubów, których nazwa coś mi mówiła. Prócz Hibernian to oczywiście Rangersi i Heartsi, a do tego jeszcze Falkirk oraz Livingston. Przy tym ostatnim przypomniała mi się historia ze znajomym, który tam mieszka. Kilka lat temu spytałem go kto tam dobrze gra w piłkę, on wskazał mi jakiegoś napastnika i pomocnika, który właśnie odszedł do angielskiej ligi. Ta dwójka to oczywiście Leigh Griffiths i Graham Dorrans. Griffiths był jednym z objawień FM-a 2009, gdy za małe pieniądze szło go wyciągnąć z Dundee, do którego odszedł za grosze z Livingston właśnie. Był bardzo bramkostrzelnym napastnikiem na zaplecze Premier League. Dorrans zresztą był równie interesującym i stosunkowo tanim zawodnikiem. Pomimo, że grał już wtedy w West Bromwich Albion. W tym miejscu muszę nadmienić, że Griffiths jest największą legendą Hibernian, choć grał tu  stosunkowo krótko. Tymczasem idę dalej, ale do tego tematu jeszcze powrócę.

Na pewno interesuje was jaki był to sezon, czy udało mi się zdominować ligę, czy było dużo walki o czołowe lokaty, a może kompletnie mi nie poszło i w ogóle nie awansowałem?

Szczerze przyznam - ten sezon to było kompletne wariactwo i będę go wspominał latami, a może nawet opowiadałgo wnukom? Każdemu wirtualnemu i nie tylko wirtualnemu menedżerowi życzę czegoś tak wspaniałego!

Dla nas był to kapitalny sezon z paru względów.


Tym cenniejsze, że dało nam możliwość gry w Lidze Europy. O tym przeczytacie w kolejne notce, ale powiem tylko tyle, że aby awansować... właściwie wczołgać się po tyle fazach! Musimy pokonać aż trzech rywali. Zaczynamy od drugiej rundy, już właściwie zaczęliśmy, ale to zbyt ciekawe by pisać o tym w tej notce.

Nie mogę rzecz jasna nie wspomnieć raz jeszcze o Rangersach i Heart. Ale najpierw spójrzcie w tabelę po 36. kolejkach ligowych oraz statystyki ligowe. 





Jak widać - Rangersi ograli Heart w barażu i to oni zagrali o awans z Dundee United - kolejna sensacja, żeby taki klub bił się o byt! Ale tam United pokazało zdecydowaną wyższość nad Rangersami i wygrali: 3-1 i 0-1. 

Hibernian jest więc jedynym zespołem, który zdołał awansować do najwyższej ligi w Szkocji. Chociaż finansowo ten awans średnio nam się opłacił. Na transfery dostałem okrągłe 0, plus 20 tysięcy na płace. Szaleństw w trakcie przygotowań nie było, ale kogoś tam udało mi się sprowadzić. Ale i o tym i o naszych bojach w eliminachac Ligi Europy następnym razem. Enjoy!