Prowadzenie francuskiego klubu w FM-ie to duży komfort. W żadnym innym kraju na świecie nie generuje się tak szeroka grupa zdolnych newgenów. Można więc bez problemu podjąć się prowadzenia słabego klubu i stopniowo przy małych nakładach finansowych piąć się do góry. Zwłaszcza, że w łatwy i tani sposób można kupować zawodników z Afryki, którzy w zdecydowanej większości są traktowani w kraju Napoleona jak swoi. 

Moja ostatnia kariera okazała się być ambitnym wyzwaniem. Podjąłem się wprowadzenia do elity europejskiego futbolu klub z trzeciej ligi francuskiej. Cel był jasny. Wprowadzić jak najszybciej RC Strasbourg do Ligue 1, ale ze względów oczywistych musiałem zapomnieć o wielomilionowych wzmocnieniach. 

Z bardzo szybkim awansem do elity nie miałem większych problemów, choć musiałem postawić na bardzo młodych zawodników, sukcesywnie pozbywając się tych bardziej wartościowych, których zastałem na początku. Ale mimo wszystko taki ryzykowny wariant gry się opłacił. W sezonie 2017/2018 udało się wygrać wszystko. Począwszy od Ligue 1 i Pucharu Francji oraz Pucharu Ligi, a skończywszy na najważniejszym triumfie z Benfiką Lizbona w finale Ligi Mistrzów.

Po tym niewątpliwie udanym sezonie postanowiłem dokonać rewolucji kadrowej w zespole. W zespole ostał się jedynie Djibril Wade oraz Marko Pavlovski, którzy przyszli do Strasbourga przed sezonem 2014/2015. Oczywiście nigdy nie miałem zamiaru się ich pozbyć. Sprzedałem jedynie tych, którzy osiagnęli już bardzo wiele, ale nie spodziewałem się po nich nagłego rozwoju, zarabiali z adużo lub też nie mieli szans by dostać w najbliższych latach obywatelstwo francuskie. 

W tej karierze w szczególności upodobałem sobie tanie transfery. Choćby taki Gil Romero z Estudiantes przyszedł po awansie do Ligue 1. Przez 3 lata był znakomitym zawodnikiem, ale za cholere nie chciał przedłużyć kontraktu i w 2017 roku musiałem go sprzedać do Realu Madryt za 30 mln euro. Rok temu sprowadziłem też Jonathana Silvę, znakomity lewy obrońca, zaledwie 22-letni wówczas, znów raptem 2,5 mln euro. Miałem go nawet oszczędzić i pewnie gdyby nie inni zawodnicy spoza UE, którym blokował miejsce... 40 mln euro od Barcelony to była wielka góra kasy.

Podobnie jak 40 za Robertsa, któy przez 2 sezony był jokerem czy 40 mln euro za Jose Tiago Machado. Gościa, którego sprowadziłem w 2015 roku z 5. ligi francuskiej. Długo czekałem aż zacznie strzelać, bo dopiero jak miał 18 lat stał się postrachem bramkarzy, ale ostatecznie króla strzelców nie zdobył a super mecze przeplatał ze średnimi i teraz życze mu jak najlepiej. Ładuje dla Arsenalu. Dałem za niego 7 tysięcy euro. Siedem, nie pomyliłem się. Przyszedł jako niezły 15-latek, odszedł jako 19-letni reprezentant Francji i uczestnik Mundialu w Rosji.

Balanta przyszedł za 15 z HSV, a odszedł do Barcelony za 25. niby dobry zawodnik, ale zbyt burzliwa osobowość no i brak paszportu UE. Carlos Fierro po powrocie z rocznego wypożyczenia do Milanu odszedł do Monaco za 20 mln. Ma już 24 lata a nie widziałem u niego instynktu strzeleckiego. Spodziewałem się, że to będzie naprawdę świetny snajper. Strasznie się pomyliłem. Do tego jeszcze Rugani, któy był zniesmaczony moją wyprzedażą. Kolejny niespełniony talent, odszedł do Milanu za 11. Dokładając do tego sprzedaż jeszcze jakiś mniej utalentowanych juniorów, zarobiłem łącznie 225 mln euro.

Oczywiście nie było tak, że nikogo w zamian nie sprowadziłem. Bo jednak wydałem 70 mln euro. Najważniejszym transferem okazał się gość-okazja. Kolumbijczyk z Porto. Za raptem 19,5 mln euro. Kupiłem raczej z myślą, żeby sprzedać z zyskiem. Ale na razie, do listopada 2018 roku jest nowym liderem zespołu. Bramkę wzmocnił kolejny Kolumbijczyk. Carlos Rodriguez z Rennes, bardzo utalentowany młody golkiper, także planuje go pod sprzedaż. Super okazją był Samuel Umtiti z Lyonu za marne 10 mln. Obrońca doświadczony, acz młody i uniwersalny. Tego 24-latka akurat nie zamierzam raczej w ogóle sprzedawać.

Do tego ciekawy Algierczyk z Arabii Saudyjskiej za 3 mln euro. Na razie pełni rolę zapchajdziury. Bardzo efektownie wprowadził się do drużyny. Wypożczyłem też Tariqa z Chelsea, zawodnik o ogromnych umiejętnościach, z pewnością będę go chciał wykupić. No i Sibaya z Vitesse. Młody defensor o sporym potencjale, a dzięki klauzuli sicągnąłem go za marne 5,5 mln euro. Bardzo ciekawym transferem jest też 20-letni Irakijczyk, Yasser Hesham za marne 500 tysięcy euro. Do ataku sprowadziłem dwóch zawodników po których nie spodziewam się wielu trafień, ale powinni podnieść poziom gry w ataku. 32-letni Falcao, ten Falcao, no i Neal Maupay, taki solidny francuski napastnik, ale bez fajerwerków. Choć kosztował tylko 7 mln. Na koniec dokupiłem jeszcze Auriera z City, który na razie odziwo grzeje ławkę.

Kilku tych transferów mogę żałować, zwłaszcza tego Machado, bo nie udało mi się ściągnąć w jego miejsce godnego następcy. Jedyny odpowiedni kandydat to pewien Algierczyk, którego sprowadziło PSV i nie chce oddać nawet za 10 mln euro, ale myślę, że już w styczniu kupię go sporo taniej. Na razie skupiam się na tym, aby wyznaczyć jakiegoś konkretnego napastnika do gry. Na razie ciągła rotacja. Nie mogę jednak zapominać o Amranim, który w powszechnej opinii powinien być światowej klasy napastnikiem i to lada moment. Ma raptem 17 lat i choć ptorafi po 30miesięcznej kontuzji strzelić hat-tricka to generalnie rozczarowuje. Sporo spodziewam się też po wielkim talencie Bertranda Renarda, choć ma dopieor 15 lat i wykanczanie 8.