- Tak się nachlać, co to za podróżnik od siedmiu boleści?! – 
- Oblech... – 
- Halo, Panie pijak! Jest Pan tam? – 

Babsko (tak domniemywam) stojące nade mną miało niezwykle skrzekliwy głos. Nie dało mi się porządnie wyspać. Zauważyłem, że nade mną stoi jeszcze jakich starzec z poplamioną, siwą bródką oraz nastolatka, która zawzięcie miętosiła kolczyk w języku.

- Jak Pan może tak się upijać podczas kulturalnej podróży? Do tego wygląda Pan jak łachmyta, skąd Pan pieniądze na prom znalazł? – zapytało skrzekliwe babsko.
- Oblech... – jakże inteligentnie skwitowała całą sytuację nastolatka
- Kasę miałem i nic Pani do tego. I muszę chyba poświętować początek nowego życia? – zapytałem bełkotliwie
- No jas... – zaczął dziadek z bródką, lecz jego (zapewne) żona przejrzała go niezbyt przyjemnym spojrzeniem - ... to ma być nowe życie? Panie, weź się Pan w garść! - 
I poszli. Dzięki bogu, bo widok tej „szczęśliwej” rodzinki przysparzał mnie o dreszcze.
Leżałem więc spokojnie na zardzewiałym leżaczku i czekałem na jakże wspaniały moment przybicia do granic Finlandii. Tym większe było moje zdziwienie, że do kraju moich marzeń mam koło 200 km a moja obecna lokacja to port w Yvstad, w Norwegii. 
Nie było innej możliwości jak uchlać się. Taki dramat, wydałem 550 złociszy na podróż do kraju, o którym słyszałem tylko w szkole podstawowej. Kupiłem więc dwie połóweczki , wsiadłem w tutejszy PKS i w drogę. Gdzie? Nie wiem.

Zatrzymaliśmy się w gminie Borlänge w centrum Szwecji. Opłata za podróż wyniosła wprawdzie 100 zł (łał, mają kantor w autokarach!) ale ja nie zważałem na to i jako prawie trzeźwy podróżnik ruszyłem na zwiedzanie tego uroczego regionu w centrum Szwecji. W mieście, nazywającym się identycznie jak gmina, zainteresował mnie jeden obiekt. Stadion. Przypomniała mi się młodość, kiedy to w młodzieżówce Andrespolii Wiśniowa Góra ogrywaliśmy przeciwnika, za przeciwnikiem. To wtedy rodzice powiedzieli, że nie chcą mnie znać (grałem piłką lekarską w domu) i poznałem pierwszą miłość, która... dostała ode mnie piłką (lekarską oczywiście) w twarz i jakoś nie za bardzo chciała do mnie wrócić. Ja zresztą nie zarywałem do takiego platfusa. 

Wokół stadionu ciekawe widoczki...


... a na drzwiach news. Ciekawy, bo obok niego była jeszcze wywieszka po Fińsku, Rosyjsku, Angielsku i naturalnie „po mojemu”.


A może by tak? Nie, gdzie miałbym mieszkać... i jaka będzie płaca? Grosze pewnie... ale co ja mam tutaj robić? Skoro nadarza się okazja, to muszę z niej skorzystać. 

Wszedłem do budynku. Odór jaki zionął z głębi był przerażający. Szybko wyszedłem i wstąpiłem do jakiegoś kiosku po zatyczki do nosa. Jakby co, to będę miał katar. Jakże z łatwością porozumiałem się z uroczą kioskarką. Aż dziw bierze, że tak dobrze rozumie język migowy.

Idąc wąskim, obskurnym korytarzem natknąłem się na dziecko wybiegające z płaczem z gabinetu prezesa, potem drugie, trzecie... itd. Postanowiłem zagrać szefa służb specjalnych i wtargnąłem do gabinetu wybijając drzwi z nawiasów, przy okazji spłaszczając twarz (znowu? Bu... :() jakiemuś dzieciakowi.

- Czy Pana do reszty poje****?! Co Pan tu wyprawia?! – „zapytał” prezes
- Kolejne dzieci wybiegały z płaczem z gabinetu, to postanowiłem wtargnąć ukradkiem... – odpowiedziałem niepewnie
- Pan jest debil i kropka. Po coś Pan tu wpadł? – 
- Ja? Widziałem ofertę pracy na drzwiach i... – 
- Won! Bachory! – 
- Ja też? –
- Nie, Pan oczywiście zostaje. Skąd u Pana taka desperacja, żeby podejmować się pracy w takiej dziurze. Przecież my nie mamy nic do zaoferowania. – 
- Jak to nie? Robotę macie! – 
- Debil... – 
- Proszę? – 
- Nic, nic... wołałem na... yyy... chomika. Chodź tu parszywy szkodniku! A co do Pana, to hmmm... jest Pan pewien, że chce Pan się podjąć takiego wyzwania? – 
- Jasne, praca nie hańbi! – 
- Debil, naprawdę debil... – 
- Co Pan mamrocze? – 
- Nic, nic, chomik je właśnie kable od... yyy... ksero. – 
- Macie tu ksero? – 
- Jasne. – 
- Gdzie? W pokoju nie ma. – 
- Jest w sekretariacie. – 
- To skąd Pan wie, że chomik kable od tego żre? – 
- To jest ta... no... tele... – 
- ... patia! Wow, nie wiedziałem, że Pan ma takie zdolności. – 
- Ano mam... ale przejdźmy do rzeczy. Imię i nazwisko? - 
Myślałem, aby coś zamieszać. Widząc kompetencje prezesa, widziałem, że na pewno nie poprosi mnie o dokumenty.
- Jestem Michał Moneta. – odpowiedziałem
- Tak po prostu Pan to mówi? Bez zbędnych udziwnień? – zapytał z niedowierzaniem prezes
- Pan mi wpisze drugą narodowość jako Wyspy dziewicze. – 
- Po co? – 
- Ładnie będzie wyglądało. Do tego chciałbym tam pojechać i... – 
- Dobrze, już dobrze. Tu jest kontrakt – 

Przyjrzałem się dokładnie tejże ofercie. Ilość błędów ortograficznych była nieprześcigniona, ale mnie zaintrygowała pensja...

- 0? Okrągłe0? – zapytałem
- Tak, w końcu to klub amatorski – spokojnie, z poważną miną odparł prezes.
- Ale... z czego ja będę żył? – 
- Nie martw się Pan. W kontrakcie nic nie ma, ale ja postaram się wypłacać Panu co jakiś czas zaskórniaczki. – 
- Dziękuję Ci, bożyszczu! – 
- No już, już. Teraz, niech Pan leci załatwić formalności związane z piłkarzami, potem porozmawiamy o reszcie spraw. - 

CDN.