Trzeba powiedzieć sobie wprost, że nie jestem osobą, która nadaje się do opisywania swojej kariery, dlatego postanowiłem poprowadzić swojego cmrev'owego bloga w sposób bardziej luźny, dzieląc się przemyśleniami dotyczącymi efema. Nie wiem jeszcze co mi z tego wyjdzie, ale przynajmniej nie będę stwarzał szans na przywiązanie się do historii. O komentarze także nie będę dłużej zabiegał.

Gdyby ktoś właśnie uświadomił sobie, że w jego głośnikach jest cicho, to polecam pewien kawałek, który nowy nie jest, ale moją głową zawładnął w stu procentach w ostatnim czasie: http://www.youtube.com/watch?v=DMN_zQud6sU

Obecnie gram w FM'a 2012 z jednocześnie (?) włączonym najnowszym udpate bartkra (kilka PA jest całkiem rozsądnie poprawionych) i najnowszym oficjalnym cmrovskim z końca lipca. Zapewne z powodu tej pierwszej łatki rozbieżności w umiejętnościach niektórych graczy mogą się pojawić.

W ostatnich kilku dniach miałem dwa ciekawe przetarcia z dwoma interesującymi klubami. Pierwszym z nich był, znany mi skądinąd, Sheffield Wednesday, a drugim - Lokeren. Dwie przeciętne drużyny, budowane na wolnych transferach (a jest kogo ściągać, na udpateach jest jeszcze sporo zawodników bez klubów). I choć (zwłaszcza w przypadku drugiego klubu) najmocniejsi byli u mnie skrzydłowi, to efekty były marne (nawet po mistrzowskim opanowaniu taktyki).

W klubach ze średniej półki skrzydłowi nie tylko muszą być dobrzy na warunki danej ligi, oni muszą być tak po prostu świetni. Mój skrzydłowy spokojnie mógłby odnaleźć się w Anderlechcie czy Liege (skoro mowa o lidze belgijskiej), a jednak zaliczał przeciętne występy i grał w kratkę. Druga kwestia - jeden napastnik - ta sama sytuacja. Czasem notował świetne występy, ale o wiele częściej rozczarowywał. I niezależnie od tego, czy wstawiłem w jego miejsce innego zawodnika, czy pozwoliłem mu dograć mecz - niekiedy zwyczajnie nie odpalał.

Dałem się porwać trendowi tworzenia formacji 4-2-3-1 ze skrzydłowymi, wiele mówi się o tym, że to najbardziej widowiskowa taktyka, najlepsza, najbardziej nowoczesna. Ale to tylko połowicznie jest prawda. Postanowiłem rzucić wyzwanie taktyce ze skrzydłowymi i skonstruować taką, która pozwala grać widowiskowo, skutecznie, dobrze w obronie - i przede wszystkim - która będzie bardziej stabilna, w której słaba dyspozycja jednego piłkarza nie przekreśla szans na sukces (w 4-2-3-1 często wystarczy, by siadło jedno ogniwo, a gra całej drużyny przestaje się układać).

Kto więc powiedział, że trzeba grać ze skrzydłowymi?

Moja taktyka nie jest jakąś super-rewelacyjną nowością. Ale chciałbym lekko odgrzebać nieco zapomnianą (co wynika z moich - nielicznych, ale zawsze - obserwacji) formację 4-3-1-2.

Nie kombinowałem z poleceniami dla bramkarza, zostały one tak, jak standardowo proponuje nam gra. Boczni obrońcy dostali polecenie wsparcia. Lewy środkowy obrońca otrzymał rolę "Tradycyjny obrońca" z funkcją obrony. Prawy środkowy obrońca otrzymał rolę "obrońca grający piłką" z funkcją obrony.

To niemal standard we wszystkich moich taktykach. Dobrze jest mieć przynajmniej jednego zawodnika, który potrafi rozegrać piłkę. Wzorem do naśladowania we współczesnym futbolu będzie Borussia Dortmund, która ma obu świetnych obrońców grających piłką. Duet Hummels-Subotić to dziś idealny przykład pary obrońców, w której nie ma już typowych "młotków". Głowę do piłki powinni mieć zawodnicy na każdej pozycji. Podobny duet stoperów do niedawna w Ajaxie mogli tworzyć Vertonghen i Alderweireld. Boczni obrońcy z poleceniem wsparcia to znów żadna niespodzianka. Nie lubię polecenia "automatyczny", to takie ni w pięć, ni w dziesięć. Trzeba nam obrońców pracujących na całej linii. Zwłaszcza w formacji 4-3-1-2 zwiększają oni widowiskowość, bo w razie natarcia pełnią rolę skrzydłowych, siła w ofensywie może być więc ogromna.

Przejdźmy do kolejnej linii - trzech pomocników. Środkowy z nich otrzymał rolę "Pomocnika Odbierającego Piłkę" z poleceniem obrony. Tu pokusiłem się nawet o zmianę w "suwakach", która nakazywała mu grać bardzo defensywnie. Gdy skrzydłowi grają widowiskowo do przodu, on cofa się do linii obrony, a my przerzucamy się niemalże na system gry trzema obrońcami. Odpowiedni def-mid zapewnia nam stabilność w defensywie. Warto zadbać o jego dobry atrybut skoczności i gry głową, bo będzie on wtedy wygrywał większośc walk o piłki wykopywane z piątki przeciwnika.

Boczni środkowi pomocnicy - obaj z rolą "cofnięty rozgrywający" i poleceniem wsparcia. Trzymają środek pola, wspierają w wyprowadzaniu ataków bocznych obrońców. Świetne efekty przynosi umiejscowienie tu zawodników dysponujących fenomenalnym uderzeniem z dystansu (warto wtedy pamiętać, by w indywidualnych poleceniach zwiększyć im częstotliwość oddawania takich strzałów).

Im bliżej bramki przeciwnika - tym bardziej ofensywnie. Ofensywny pomocnik gra z rolą Klasycznej Dziesiątki. Tu również wysoko cenieni są gracze z dobrym uderzeniem z dystansu, ale i zdolnościami do świetnego dryblingu. Z racji na to, że kreowanie gry w ogromnej mierze spoczywa na ich barkach, powinien to być gracz po prostu świetnie wyszkolony technicznie, o dobrym atrybucie gry zespołowej - współpracy (egoista wszystko może zepsuć, bo napastnicy nie będą dostawali piłek).

W napadzie jest prosto. Cofnięty napastnik z poleceniem wsparcia - koniecznie posiadający odpowiednie predyspozycje do asystowania i odpowiednio wysokim atrybucie współpracy. Wykończenie jest tu istotne, ale nie najważniejsze. Najczęściej taktykę chrzanią nam tu goście ze średnim wykończeniem, którzy lubią grać egoistycznie. To już gwóźdź do trumny we własnej taktyce. Na cofniętego napastnika propnuję prawego z duetu napastników.

Lewy napastnik to Wysunięty Napastnik lub Lis Pola Karnego (w zależności od klasy zawodnika, jakim dysponujemy). Tu liczy się już tylko zdolność wkładania piłek do siatki, więc atrybuty stricte wykończeniowe.

Efekty?
W dokładnie takiej formacji - bardzo zadowalające.

Sheffield Wednesday - prognozowany przez media na 20 zespół drugiej klasy rozgrywkowej - skończył rozgrywki na jedenastym miejscu (to dobry wynik zważywszy na to, jak silnie zespoły w przyszłym sezonie będą rywalizowały w tych rozgrywkach) - przy budżecie rzędu 300 tys euro to spory krok do przodu.

Lokeren - prognoza: dziesiąte miejsce w lidze belgijskiej. Efekt - mistrzostwo kraju, przy jednym tylko zawodniku z wartością powyżej miliona euro. Przyznam, że nawet ja doświadczyłem tu miłego zaskoczenia (miłego do tego stopnia, że niemal zacząłem już opisywać karierę na cmrev, na szczęście w porę się rozmyśliłem).

Kluby z niższej półki odnotowują więc świetne wyniki z ww. formacją.

Obecnie taktykę testuję na Stuttgarcie. Wprawdzie dopiero "wchodzę we wrzesień" pierwszego sezonu, ale wydaje się, że i w tym przypadku szanse na zwycięstwo w Bundeslidze są spore. Bayern Monachium nie był w stanie pokonać naszego bramkarza, a od porażki uchronił go tylko nasz wyjątkowy pech - kilka słupków.

Jakie są wasze doświadczenia w grze bez skrzydłowych? W jakich drużynach sprawdza się wam taka formacja najlepiej?