Po spadku West Ham'u do Championship obiecałem sobię, że w najnowsze odsłonie "excela" wprowadzę ten klub tam gdzie jego miejsce, do najsilniejszej, najatrakcyjniejszej, najszybszej, przekozackiej, po prostu najlepszej ligi świata - Barclays Premier League. Przez media byliśmy uznawani za głównych faworytów do końcowego sukcesu i ich nie zawiedliśmy, choć nie obyło się bez trudności, dreszczu emocji, wybuchowego "kurwa" i zrezygnowanego "ja pierdole". Już na samym początku odjechałem wszystkim niczym Vettel Button'owi. Wszystkim, prócz Rugbistom z Turf Moor. Ci skrzętnie uprzykszali mi drogę po mistrzostwo, choć trzeba im przyznać posiadają bardzo miłego menadżera. Eddie Howe nie raz chwalił mnie i mój zespół w mediach, nie chcąc być mu dłużnym często wymienialiśmy się fotelem lidera. Wymienialiśmy i wymienialiśmy niczym najlepsi przyjaciele kanapkami w szkole, aż przyjechali na Upton Park, dostali szybkie, gładkie 3-0 i już do ostatniej batalii nie oddałem złotego tronu. W między czasie Rugbiści nie zaliczyli kilku ważnych przyłożeń, a ja mogłem już pić szampana na 2 kolejki przed końcem ligi.

Do składu dołączyli na zasadzie wypożyczenia do końca sezonu Danny Wilson oraz na stałe Eric Torres, David Limbersky, a w styczniu jeszcze Marco Verratti. Jako, że football league rozpieszczało mnie możliwością wykonywania krótkoterminowych wypożyczeń z młotami na piersi grali przez 3 miesiace kolejno Frimpong, McArthur i Coquelin. Przez cały sezon stosowałem ciagłą rotację składu i wszyscy mieli okazję orać przeciwnikami pole. Niemniej Green był pewnym punktem w bramce, Tomkins, Wilson, Reid dyrygowali całą obroną. W pomocy szalał Mark Noble, do spółki z Bentley'em i Nolan'em. Swoje 3 grosze dorzucili Collison, Lansbury, Sears czy Carew. Lecz tego sukcesu nie byłoby gdyby nie wyśmienita forma strzelecka Cole, wszechstronność Erica Torresa (nagrodzony tytułem najlepszego młodego zawodnika roku) i kreatywnością Marco Verrattiego, który od połowy stycznia do maja zanotował 12 asyst. Szanse debiutu w seniorskiej piłce dostali: Robert Hall, który odpłacił się strzeleniem gola, Blair Turgott, Sebastian Lletget, 15- letni newgen Karl Dixon oraz Dominic Vose notując 8 występów. W derbych wschodniego Londynu dwukrotnie ograłem Cyganów 2-1.

                                                                          Carling Cup

W tych rozgrywkach szane gry dostawali zwykle juniorzy oraz rezerwowi. I runda to trening strzelecki na Recreation Ground z miejscowym Aldershot i zwycięstwo 5-0. W II rundzie odwiedziło nas Milton, a że jesteśmy gościnni, odjechali z prezentem - bagażem 4 goli. W III rundzie los nie był dla nas łaskawy, Chelsea na Stamford, walczyliśmy, gryźliśmy, rwaliśmy włosy, Diop próbował nawet wydłubać oczy Drogbie, mimo to uleglismy 2-0. Na pocieszenie pozostaje fakt, że odpadlismy z późniejszym zwycięzcom. "The Blues" w finale pokazali plecy chłopakom Fergusona.

                                                                              FA Cup

W tych rozgrywkach naprawde zawiedlismy, w III rundzie trafiliśmy na zdawałoby się niegroźnego rywala - Sheffield United na wyjeździe. Niestety nie sprostaliśmy wyzwaniu i z boiska zeszliśmy na tarczy, dostając 2 szmaciane bramki, sami strzelając 1 babola. Triumfatorem okazał się Manchester United, pokonując po cholernie nudnym meczu Aston Ville 1-0. Decydujące trafienie zaliczył nieśmiertelny Ryan Giggs.

                                                           Barclays Premier League

Na najwyższym szczeblu rozgrywek na Wyspach bezkonkurencyjny okazał się, nie kto inny jak Czerwony Manchester. 8 punktowa przewaga nad Chelsea i 11 nad kolejnym Tottenhamem pokazuje, że diabły nie miały sobie równych. Królem strzelców został (o dziwo) Bobby Zamora 23 razy pokonując bramkarzy. 

Na koniec, krótko o transferach. W lipcu przychodzi Carlos Fierro i Scott Allan, niestety Championship nie jest fabryką funtów i szczerze nie wiem na co mam liczyc w kwestii środków na wzmocnienia. Na moim celowniku zajduje sie Vacek Kadlec, Nathan Clyne, Ritchie De Laet, Souleymane Coulibaly, ale na jakiekolwiek podchody poczekam do końca czerwca. Cel na następny sezon? Środek tabeli, wszystko rzucam na puchary w których będe chciał się pokazać z dobrej strony, a przy dobrych wiatrach powalczyc o triumf.

Dla tych co lubią skriny:

Tabela

Cole

Torres

Verratti