W poprzednim odcinku
 
W stolicy Andaluzji wylądowałem wieczorem, koło lotniska czekał na mnie samochód klubowy z kierowcą. Pierwszy trening miałem odbyć jutro rano, koło południa konferencja, potem znowu trening. Już następnego dnia czekał mnie debiut w roli szkoleniowca Czerwono-Białych w spotkaniu z Espanyolem. Zapowiadały się ciekawe dwa dni.

***
 

Przed odlotem do Hiszpanii spotkałem się z prezesem i piłkarzami. Zarząd nie mógł nic poradzić na moje odejście, zresztą już wcześniej dawałem sygnały, że wkrótce wyjadę. W końcu nadszedł ten dzień. W nieco gorszej sytuacji byli piłkarze, którzy już za parę dni mieli grać ważny mecz z Legią. Niestety, i tak już przekładałem swoją decyzję i nie mogłem bardziej opóźnić odejścia. Dla kibiców mógł to natomiast być szok. Plotki o zainteresowaniu zagranicznych klubów pojawiały się od kilku lat, ale zawsze okazywały się nieprawdziwe. Natomiast teraz, bez uprzedzenia, opuszczałem Bielsko, i to w momencie największego sukcesu – awansu do 1/16 Ligi Mistrzów. Mam nadzieję, że jak opadną emocje, to zrozumieją moją decyzję. Bielsko było już dla mnie za małe, a odchodziłem do dużo lepszego klubu.

***

 

Sevilla FC

Rok założenia: 1905
Barwy: czerwono-białe
Stadion: Ramón Sánchez Pizjuán
Pojemność: 45,5 tys.
 

W swojej historii Sevilla tylko raz zdobyła mistrzostwo i dziś mało kto pamięta te czasy – miało to miejsce 70 lat temu, w sezonie 1945/46. W ciągu ostatnich 50 lat piłkarze tego klubu ani razu nie stali wyżej niż na trzecim stopniu podium, a zdarzały się spadki – czterokrotnie.
 
W XXI wieku największe sukcesy Sevilla zanotowała za czasów Juande Ramosa, kiedy to oprócz walki o Ligę Mistrzów dorzuciła dwa z rzędu zwycięstwa w Pucharze UEFA – w 2006 i 2007 roku oraz Superpuchar Europy po wygranej 3:0 nad Barceloną w 2006. Później za czasów Antonio Alvareza zdobyli Puchar Króla w 2010 roku i na tym skończyły się sukcesy tego klubu.
 
Michel do klubu przyszedł w lutym roku 2012. Udało mu się ustabilizować formę drużyny, dzięki czemu Sevilla trzy razy grała w Lidze Mistrzów. Ostatni sezon klub z Andaluzji zakończył na trzecim miejscu i obecnie gra w fazie grupowej Champions League z dużymi szansami na awans. Ale tą część historii będę pisał już ja…

***

 


Za poprzednim menadżerem odeszła duża część sztabu szkoleniowego i moim zadaniem będzie zbudowanie nowego. W klubie zostało tylko czterech trenerów, w tym dwóch od juniorów, armia fizjoterapeutów i kilku scoutów o podobnym kręgu zainteresowań. W klubie brakuje nawet asystenta, czeka mnie tu dużo roboty.
 
Nieco lepiej prezentuje się sytuacja kadrowa, choć też są tu widoczne pewne braki
 

 
Javi Varas (33 l.) – dotychczas podstawowy golkiper, w klubie od 10 lat. Na początek mogę uznać, że całkowicie wystarcza na moje potrzeby.
 
Jaime (34 l.) – mimo numeru 1 na bluzie bramkarskiej, nie rozegrał w ciągu dwóch lat ani jednego meczu na bramce Sevilli. Nie widzę powodów, dla których miałbym go wystawić w wyjściowym składzie, najprawdopodobniej odejdzie z klubu z końcem kontraktu.
 
Ruben Mino (26 l.) – rezerwowy bramkarz Sevilli, wychowanek Barcelony. Jeżeli nie znajdę kogoś ciekawszego, to będzie mógł zostać w klubie.
 

 
Julien Escude (36 l.) – francuski obrońca pamięta jeszcze czasy Juande Ramosa. Nie może liczyć na wiele występów, ale może się jeszcze przydać.
 
Martin Caceres (28 l.) – Urugwajczyk dotychczas występował w pierwszym zespole, ale za mojej kadencji to może ulec zmianie. Bardzo solidny obrońca, ponad 60-krotny reprezentant kraju, jednak mogę potrzebować czegoś więcej.
 
Nicolas Isimat-Mirin (24 l.) – jeżeli chodzi o stopera, to jesteśmy w domu. W dobrym wieku, bardzo silny  i sprawny oraz pewny w grze. Liczę na niego.
 
Neuton (25 l.) – razem z Isimatem może tworzyć parę środkowych obrońców. Włoch jest pewny zarówno na środku, jak i z lewej strony defensywy.
 
Erik Pieters (27 l.) – solidny holenderski lewy obrońca, choć w tym sezonie wcale nie gra. Z uwagi na wysoką pensję albo będzie podstawowym graczem, albo odejdzie z zespołu.
 
Marko Basa (32 l.) – doświadczony stoper z Czarnogóry, może powalczyć o miejsce w składzie. Próbowany przez poprzedniego menadżera na prawej stornie defensywy.
 
Daniel Carrico (27 l.) – reprezentant Portugalii i kolejny dobry środkowy obrońca, do klubu sprowadzony przed sezonem ze Sportingu.
 
Davide Santon (24 l.) – prawy obrońca, reprezentant Włoch i ostoja defensywy Sevilli. Nie muszę szukać nikogo na tę pozycję.
 
Pau Cendros (28 l.) – sprowadzony… nie wiem po co. Ani młody, ani wyróżniający się. Do zastąpienia młodym, wyróżniającym się.
 
Antonio Luna (24 l.) – nie dość, że zdolny, to jeszcze wychowanek. Wygląda na takiego, który potrafi poradzić sobie również z przodu.
 

 
Gary Medel (28 l.) – reprezentant Chile wydaje się być niezłym zawodnikiem. Z uwagi na uniwersalność, może robić za zapchajdziurę.
 
Thomas Mangani (28 l.) – ciekawy piłkarz, potrafiący poradzić sobie również na środku obrony. Dostanie szansę, ale czeka go ostra walka o miejsce w klubie.
 
Luis Gustavo (28 l.) – piłkarz wypożyczony z Milanu, bardzo dobry w destrukcji i potrafiący zacząć akcję. Dotychczas podstawowy defensywny pomocnik.
 
Ruben Pascual (16 l.) – perełka polecana przez trenera juniorów, potencjalna gwiazda. Będzie powoli wprowadzany do zespołu.
 

 
Vadis Odjidja (26 l.) – kolejny niepotrzebny piłkarz. Sprowadzony przed sezonem za 5 mln, lecz nawet nie zarejestrowany do ligi. Dostanie szansę, ale na ten moment spisuję go na straty.
 
Borja Valero (30 l.) – wychowanek Realu Madryt to jedyny piłkarz, który nie zawodzi w tym sezonie. Został kupiony kilka lat temu za ponad 15 mln z Villareal, jedna z największych gwiazd klubu.
 
Wilson Palacios (31 l.) – niezły środkowy pomocnik. I w zasadzie tyle. Ani wcześniej w Stoke, ani teraz w Hiszpanii nie zachwycał. Do tego pobiera nieproporcjonalnie wysokie zarobki – postaram się go sprzedać.
 
Abdelaziz Barrada (26 l.) – praktycznie jedyny ofensywny pomocnik w zespole, ale za to dobry gracz. Póki co będzie miał pewne miejsce w składzie.
 
Manuel Lanzini (22 l.) – argentyński rozgrywający, człowiek znikąd, musi wyrobić się w mojej drużynie albo szybko odejdzie.
 

 
Matias Campos Toro (26 l.) – lewy skrzydłowy z Chile, dysponujący niezłą szybkością. Musi udowodnić przydatność.
 
Kiko Femenia (24 l.) – piłkarz o bardzo podobnej charakterystyce do Toro, tylko grający na przeciwnej stronie boiska. Jak znajdzie się dla niego miejsce, będzie mógł zostać.
 
Jesus Navas (30 l.) – jeden z najlepszych (i najlepiej zarabiających) piłkarzy u mnie w drużynie, chyba nie wymaga przedstawienia.
 
Jose Antonio Reyes (32 l.) – syn marnotrawny, który po siedmiu latach wojaży wrócił do domu. Mimo solidnego, jak na skrzydłowego, wieku jest to podstawowy piłkarz.
 
Allessio Cerci (28 l.) – wychowanek Romy, w tym sezonie bardzo dobrze czuje się w roli dżokera i tak chyba mu zostanie.
 
Luis Alberto (23 l.) – kolejny wychowanek, nieco mniej zdolny od Reyesa i Navasa. Raczej nie wyrośnie z niego gwiazda, czeka go więc co najwyżej miejsce na ławce.
 

 
Manu Del Moral (31 l.) – gracz zbędny. Zarówno obecny, jak i poprzedni sezon ogląda głównie z wysokości trybun, powinien jak najszybciej odciążyć budżet klubowy.
 
Mario Balotelli (25 l.) – zarabia 90 tys. tygodniowo, będę więc wobec niego oczekiwał najwięcej. Posiada olbrzymie możliwości, ale musi dużo pracować.
 
Joaquin (16 l.) – kolejna nadzieja na przyszłość. Będzie się udzielał głównie w juniorach, w pierwszym sezonie musi powalczyć nawet o końcówki meczów. Na dodatek ma złamaną nogę i czekają go jeszcze cztery miesiące rehabilitacji.
 
Alvaro Negredo (30 l.) – reprezentant Hiszpanii ostatnie trzy miesiące miał beznadziejne. Jeżeli chce zostać wyróżniającą się postacią ligi, to jest dla niego ostatni dzwonek.
 
Baba (27 l.) – reprezentant Senegalu jest obecnie jednym z najskuteczniejszych piłkarzy w drużynie. Z drugiej strony, to w nieskuteczności napastników leżą problemy Sevilli.
 
Skład wydaje się być mocny, rok temu zdobył trzecie miejsce. Jednak nie bez powodu w tym sezonie ci piłkarze radzą sobie bardzo słabo, czas pokaże, co trzeba zmienić. Dodatkowo muszę się zmierzyć z oczekiwaniami kibiców i zarządu. Opinia tych pierwszych o nowym menadżerze ulubionego klubu jest różna. Jedni twierdzą, że przyszedł cudotwórca, który potrafi zrobić coś z niczego. Według innych - mało zdolny człowiek, który miał trochę szczęścia, poradził sobie z małym klubem w słabej lidze, ale Hiszpania to nie miejsce dla niego.

Już wkrótce debiut z Espanyolem. Czasu dużo nie mialem, w klubie panują kiepskie nastroje, zapowiada się ciężki mecz. Czyż nie byłoby jednak wspaniale wygrać pierwszego meczu?

Następny odcinek