W świecie futbolu wyróżnić można trzy typy drużyn. Pięknie grające, wygrywające oraz… Polskie.

A tak całkiem serio to w ostatnich latach możemy zauważyć całkiem niepokojące zjawisko, które niszczy nieco piękno futbolu. Barcelona gra pięknie?
Może niektórzy tak uważają, ale dla mnie futbol mający na celu wjechanie do bramki przeciwnika nieco mija się z celem, a widzimy to dopiero wtedy, gdy zespół przeciwny ,,wjeżdża autobusem’’ przed 16 metr od swojej bramki lub jest świetnie przygotowany i co ważniejsze zdyscyplinowany taktycznie, tak jak Milan wczorajszego wieczoru. 

Fakt, to zadziwiające jak lekko i przyjemnie potrafią grać z pierwszej piłki. Ich gra naprawdę wygląda fajnie, ale tylko wtedy gdy dzieję się to z prędkością słynnej piłki Ramos’a, a nie oceny sytuacji Oscara Pistoriusa. Fani Barcelony oczywiście mogą psioczyć na sędziów, ale nie ma to żadnego znaczenia, wynik jest jaki jest i nic go nie zmieni, a sam Messi zniżył się do poziomu Alexisa Sancheza. Na nic zdała się ogromna jak zwykle przewaga w posiadaniu piłki i przebiegniętych kilometrach, jeśli i tak z takowej gry wynikło nie więcej niż 10 strzałów, a realnego zagrożenia bramki prócz dośrodkowań się nie stworzyło.


Wracając jednak do pierwszego  zdania tego manifestu chciałbym zwrócić uwagę na fakt, że ostatnią drużyną , która grała piękny i porywający futbol i coś wygrała było FC Porto z Hulkiem i Falcao. Ale niestety to nie ten poziom, a obaj zawodnicy zostali rozkupieni. Ale co było wcześniej?

To trochę tak jak w grach komputerowych. Kiedy grasz w FIFĘ i nie spędzasz przy niej więcej niż 5 godzin tygodniowo, chcesz grać pięknie. Naturalnie. Tak jak byś chciał, żeby to wyglądało w rzeczywistości, ale czy jesteś w stanie wygrać mecz na najwyższym poziomie trudnośći tym sposobem? W żadnym razie. Musisz grać tak jak pozwala ci komputer, czyli musisz go wyrolować, a tego nie da się zrobić w naturalny sposób. Musisz kombinować. Tak samo jest w prawdziwym świecie. Ligę Europy może wygrać koronkowymi akcjami. Ale w Lidze Mistrzów to nie przejdzie.

Właśnie tak gra Barcelona. Jak wyjęta z gry komputerowej. Niesamowita, nie do zwyciężęnia. Piękna lecz nie porywa. I nikt nie jest w stanie jej przechytrzyć jeśli nie dostosuję się do niej.
A kto gra pięknie dzisiaj? Chyba nikt nie doszedł jeszcze do poziom Arsenalu sprzed trzech-czterech lat. Powołując się na powyższy przykład: Piękna i zwycięska gra przeciwko średniakowi PL. Tydzień później piękna gra i porażka z czubem tabeli. Niestety tak to wyglądało. I mimo wszystko wygląda po dziś dzień.
Postęp sprawił, że przestajemy patrzeć na piękno i finezję. Niemal w każdej dziedzinie życia da się to odczuć. Ale w piłce nożnej jest wyjątkowo bolesne. Nasuwa się zasadnicze pytanie.
Czy dzisiaj można grać Joga Bonito i zwyciężać ?