Uwaga, ten odcinek jest bez FM-a, ale obiecuję, że następna część będzie już z powrotem z Newcastle. Przynajmniej dzisiaj krótko.

No dobra, nie będzie wcale tak krótko. Za to będzie nudno.

       Spowity mrokiem zamek wyglądał wyjątkowo złowieszczo. Z fosy, wykopanej rękoma niewolników wokół ogromnej budowli, unosiła się mgła, a chlupot wody w oddali przypominał o groźnych utopcach grasujących na pobliskich bagnach. Od czasu do czasu dało się słychać wycie wilka, zaś wprawne ucho, jak chociażby myśliwego Rejpuczuka, usłyszeć mogło zew godowy tajemniczego Superbulwy, znanego jako Ducha Gwałciciela z Namokłego Lasu.

Mocno dmący wiatr hulał po krużgankach, gasił płomienie w kandelabrach i poruszał ogromnymi, ciężkimi, wyblakłymi już ze starości zasłonami, za którymi mieszkańcy zamczyska urządzali sobie wychodek.

Gdzieś pomiędzy wieloma krętymi korytarzami, stromymi i powykręcanymi schodami, zimnymi, bezlitosnymi murami ziejącymi chłodem i rozpaczą, w ogromnej sali, zwanej po prostu Salą Wielką, na potężnym, masywnym, wysokim tronie z czaszek Wielkich Słoni, siedział mężczyzna. Mężczyzna o długich, skręconych, kruczoczarnych włosach, gęstej brodzie, gdzieniegdzie poprzecinanej srebrnymi nićmi. Siedział w mroku, opatulony szkarłatnym płaszczem, ręce całe miał pokryte zaschniętą krwią. Krwią dwóch ludzi, których ciała teraz stygły przed stopami mężczyzny. Twarz miał markotną, naznaczoną bliznami i zmarszczkami. Nie był stary, wyglądał jednak na bardzo, bardzo zmęczonego. Ów człowiek, to znany w całym świecie szlachetny rycerz, Cichy Maciej z Łodzi, obłąkany rycerz. Tym razem bez zbroi, tym razem bez chodello. Zdjął zbroję i zmienił swe imię, bowiem tego wymagał jego honor, tego wymagało jego królestwo, tego wymagała historia jego przodków. Od tej pory zwał się Cichy Maćko KróloOjcoBójca. Zgładził on bowiem podstępem, czym okrył się hańbą w oczach pobratymców, panującego króla Raula XXIII, zwanego Szurniętym. I choć w sercach wielu, Maćko okazał się zdrajcą, to w annałach historii zwany będzie Maćkiem Oswobodzicielem, Maćkiem Piastunem, bowiem odkrył on okrutny sojusz Raula XXIII z przeklętym czarnoksiężnikiem – nekromantą. Sojusz mający na celu wybicie wszystkich mieszkańców Królestwa Tłicza, o imieniu zaczynającym się na literę K.

Gdy rycerz Maćko, zwany obecnie Cichym Maćkiem KróloOjcoBójcą, zrozumiał ów przewrotny plan, serce jego zabiło trwogą o dusze i ciało Kejvola, jego suwerena i lennego pana. Wiedział co go czeka, jakie oszczerstwa go spotkają, ręka mu jednak nie drgnęła, gdy szlachetne ostrze, wykute w ogniu wulkanu Najwyższej Ciepłoty, pobłogosławionym przez najwyższego kapłana Ognia Oczyszczenia, nesete, cięło ciało zaskoczonego Raula XXXIII. Cięło zaskakująco prosto i gładko, jakby te ostrze do tego zostało wykute. Raul XXXIII zdołał tylko coś jęknąć i osunął się bezwładnie na posadzkę a jego, dawniej pełne życia i chuci ciało, owinął szal jego szkarłatnej krwi. Tak skończył Raul XXXIII zwany Szurniętym, ostatni z linii Kazirodczych Władców.

Teraz Cichy Maćko siedział na tronie z Wielkich Słoni i umartwiał się. Nie pragnął korony, chciał jedynie żyć według Świętego Kodeksu i ETOSU. Czekał więc, aż przyjdą ci, co zastąpić mają zmarłego na ostre przecięcie pleców króla.

          Tymczasem, w odległej krainie, gdzie słońce nie zachodziło przez wiele miesięcy, niejaki Bolson siedział na trawie. Jego zjebane afro rozwiane przez wiatr i okraszone liśćmi, rzucało ogromny cień na kartkę papieru, którą Bolson usilnie pragnął przeczytać. Jego staranie były jednak płonne, od zawsze bowiem był niepiśmienny. Wytężał jednak wzrok, bowiem tylko w ten sposób mógł wpaść w trans i pozwolić, by nad jego ciałem zawładną Bolc On, jego mroczne alter ego. Skryty zabójca, który czytać już potrafił. Gdy osiadły go już doszczętnie ogromne muchy, ochoczo kąsające go w grube, spasione cielsko, nagle, jego oczy zrobiły się całe czarne i pojawił się w nich błysk inteligencji, której wcześniej nie było. Bolc On powrócił. Odczytał szybko kartkę, a na tej widniały tylko dwa słowa. Kejvol i Jehvol. To było jego zlecenie. Kontrakt nadany przez tajemniczego Tittorka, pół człowieka, pół kaczkę o złotych piórach. Bolc On zerwał się, szybciej niż sugerowało jego opasłe ciało, i pomknął przez pole usiane czerwonymi makami.

          W gęstych oparach mgły, w obszczanych rynsztokach, przemykała przygarbiona postać. Owinięta w worek po ziemniakach, na głowie naciągniętą miała siatkę po cebuli. Białej. To był chodello, który widząc zbrodnię swego pana, Cichego Maćka, od dzisiaj zwanego KróloOjcoBójcą, biegł co sił do najbliższej świątyni Ognia Oczyszczenia. Musiał jak najszybciej nadać wiadomość do najwyższego kapłana. I choć chodello pewny był, że ów kapłan wie już prawie o wszystkim, miał on w zanadrzu informacje, która rzucały nowe światło, na wydarzenia, których stał się świadkiem. Trzeba bowiem wiedzieć, że mimo pokracznego wyglądu i ciągłych szykan, umysł chodello działał bez zarzutu. Nauczył się on bowiem, że grając przygłupa, bliżej może być rzeczy a i mówcy staja się mniej ostrożni przy kimś takim jak on. Więc chodello przekuł swe wady na zalety i zaczął piąć się w górę w hierarchii szpiegów. Oczywiście, nikt nie wiedział, że Szeptany Słowik, czyli mistrz Cechu Szpiegów i Jaskrawych Morderców, to właśnie on. I to było piękne i zawsze lało w jego kaprawe serce wiele radości. On bowiem mógł decydować o wielu sprawach w Królestwie Tłicza i przyściennych państwach, on w większości pociągał za sznurki, zostawiając zaledwie pozory innym. Nie tym razem jednak. Nie tym razem. Dołączył do Cichego Maćko, mimo ciągłych obelg, wiedząc, że u tak prawego rycerza, nie grozi mu dekonspiracja. Kto bowiem podejrzewałby o matactwa, przygłupiego giermka najczystszego z najczystszych rycerzy? Ten przebiegły plan upadł jednak, gdy Maćko zabił Raula XXXIII zdradzieckim ciosem w plecy, po czym oczekiwał na tronie z Wielkich Słoni na swój los. A chodello wiedział, że to co odkrył jego pan, to był zaledwie czubek góry lodowej. Zalewie czubek. I wiedział, że we wszystko zamieszany jest zarówno Srolson, Cyganiarz, Analny Książę, plemię superbulwy jak i Kejvol. Wiedział także, że emisariusze czarnoksiężnika – nekromanty przekroczyli dawno granice, a Lolek Bolka i Naszczajmento odpłynęli do dawnej Siedziby Bogów, wyspę na której zatrzymał się czas, którą obecnie zajmował dziki rój barbarzyńców, pod przywództwem najdzikszego z najdzikszych, Khvalh'ara, zwanego w języku ludzkim, Robalem.

    W tym zamęcie, Newcastle mogło mieć wielkie problemy, by ugrać coś na boisku. By tego się dowiedzieć, a także ujrzeć więcej fragmentów tej dziwnej, pokręconej układanki, trzeba przeczytać kolejny odcinek, A 7, który już wkrótce. A w nim, oprócz dalszego układania pionków na szachownicy, co najmniej dwóch spotkań ligowych wspaniałych Newcastle, niesamowitych tekstów i cietych ripost najwyższego kapłana nesete, dowiemy się także, jaką rolą w Newcastle odegra tajemniczy Korowód Cyganiarzy.

Na pohybel skurwysynom!