Tymi czterema słowami został określony przez znajomego film Wojtka Smarzowskiego Dom zły. Do kin wchodził na przełomie listopada i grudnia zeszłego roku i sam się sobie dziwie, że dopiero teraz, na DVD, trafił przed moje oczy.

Akcja filmu toczy się w okresie stanu wojennego. Grupa dochodzeniowa przybywa w Bieszczady, aby przeprowadzić wizję lokalną i ustalić szczegóły zbrodni, do której doszło w domu pewnego bimbrownika. Jako że lokalizacja jest taka a nie inna, dochodzenie dość szybko przeradza się, krótko mówiąc, w libacje. Funkcjonariuszom tak naprawdę zależy tylko na tym, aby niektóre szczegóły pozostały ukryte pod zwałami śniegu i nigdy nie wyszły na jaw. Jakie szczegóły? Nie będę zdradzał, niech każdy sam się przekona.

Film Smarzowskiego ma bardzo specyficzny klimat. Jeśli ktoś oglądał poprzedni film tego reżysera, czyli Wesele to wie o co mi chodzi. Smarzowski w swoich dziełach pokazuje prawdę. Gorzką, bolesną, nierzadko nieprzyjemną prawdę. Nieważne czy chodzi o kradziony samochód, mający być prezentem ślubnym, notariusza, który za flaszkę i odpowiednie wynagrodzenie jest gotów do fałszerstwa, czy w końcu milicjantów, którzy siedzą po uszy w układach i układzikach. Reżyser nie owija w bawełnę i pokazuje obraz Polaków, który każdy z nas zna, ale woli o nim nie mówić i się do niego nie przyznawać.

Widać też, że Smarzowski stawia na sprawdzonych już aktorów: Arkadiusz Jakubik, Marian Dziędziel czy Bartłomiej Topa pojawili się i w Weselu i w Domu złym. W obu filmach grali charakterystyczne postaci i grali je dobrze. Moda na ulubieńców jak większość nowości przyszła do nas oczywiście zza wielkiej wody. Tamtejsi twórcy mają swoje stałe gwiazdy i gwiazdeczki, jak choćby Stephen Sommers, który upodobał sobie szczególnie Brendana Frasera. Fakt, w G.I Joe: Rise of Cobra pierwsze skrzypce gra Channing Tatum (który swoją drogą ma dość ciekawą ścieżkę aktorską – od dancera w Step Upach do maczomena w G.I Joe i Fightingu), ale Fraser i tak pojawia się na ekranie. W przypadku Smarzowskiego,  taki zabieg wyszedł jak najbardziej na dobre jego ostatniej produkcji.

Dom zły mocno się wyróżnia na tle innych ostatnich obrazów. Nie mówię tu o kolejnych, klepanych na jedno i to samo kopyto, pseudoromantycznych pseudokomediach (jedynie Testosteron mi podszedł, ale w gruncie rzeczy nie jest komedią romantyczną), tylko o filmach, które w założeniu miały być przykładami dobrego, polskiego kina. Janosik, Galerianki, Popiełuszko niestety nie spełniły pokładanych w nich oczekiwań. Oczywiście, powstają filmy dobre takie jak Generał Nil, Komornik czy też Plac Zbawiciela, ale ich jest niestety mniej. Mam nadzieję, że ta proporcja z czasem się zmieni. A Smarzowski tymczasem jest w trakcie kręcenia/zabierania się za kręcenie filmu o Jednostce Wojskowej nr 2305. Wątpię, żeby ten film był osadzony w takiej samej atmosferze jak dwa poprzednie dzieła reżysera. Smarzowski rzadko coś kręci. Ale jak się już za coś bierze, to wychodzi mu świetny jak na polskie realia film. I niech już tak zostanie.

Podsumowując. Tych, którzy nie widzieli zachęcam do obejrzenia. A ci, którzy widzieli - jestem ciekaw Waszej opinii o filmie.