Hotel „Romantyczna Kapibara”


Dochodziłem do siedemset dwudziestego czwartego barana i już prawie usnąłem, gdy nagle ktoś zaczął łomotać w drzwi. W sumie łomotać to zbyt łagodne określenie. Po prostu ktoś, nie zważając na to, że jest grubo po północy, napierdalał pięścią bez pardonu. Zarzuciłem szlafroczek i z mocnym postanowieniem uduszenia delikwenta podszedłem do drzwi. Otworzyłem je i do środka wpadła postać bardzo przypominająca Alberta.
– Berto, do ciężkiej cholery! Co ty tu robisz w środku nocy?
– Szefie, ja już kurwa nie dawałem sobie rady z naszymi ukraińskimi kontrahentami i uciekłem. Kolumbijczyków jeszcze szło wytrzymać, ale jak przyjechał Sasza z Iwanem to już nie wyrobiłem.
– Aż tak było źle?
– Carlo, było gorzej niż źle. Sasza przywiózł ze sobą butelkę bez dna, taką na „memory find”. Po trzech dniach siedzenia z nimi przy stole moja wątroba wystosowała ultimatum, którego nie mogłem odrzucić.
– No dobrze, już dobrze. Ale skoro ciebie przywiało tutaj to kto teraz zabawia moich gości?
– Posadziliśmy przy nich Luigiego. Tak szefie, tego lokaja. Niech się tak szef dziwnie nie patrzy. Powiedzieliśmy mu, że jak tego nie zrobi, to....
– Berto, nie kończ. Wolę nie wiedzieć co tym razem wymyśliliście.

Po chwili zorganizowałem mu wolny pokój. Nie miałem wyjścia i nie mogłem pozwolić mu zostać w swoim – Berto nawijał szybciej niż ustawa przewiduje, a ja przecież za kilkanaście godzin miałem poprowadzić moich Patałachów do triumfu nad Niemcami.

30 czerwca 2014, Patałachy – Niemcy

Maciej Niepeszny

Eeee....no....ten tego....fajny mecz był.

Jurek Endżel

Ja chciałbym tylko dodać do rozwiniętej jak gacie na sznurku podczas wichury wypowiedzi mojego kolegi ze studia, że rzeczywiście stojący na dobrym poziomie mecz i chciałbym bardzo podziękować całej reprezentacji Włoch za to, że dzięki nim nie sprawdzi się zasada, że w piłkę grają wszyscy a na końcu i tak wygrywają Niemcy.

Wyniki drugiej rundy


– Misie, było całkiem nieźle – zacząłem pomeczową odprawę – tylko do jasnej cholery w następnym meczu macie grać, kurwa, do końca! Teraz się udało, ale w następnym meczu taki strzał z dupy w doliczonym czasie gry może was drogo kosztować. Jeśli będziecie mi fundować takie nerwówki to zbankrutujecie przez opłacania moich wizyt u kardiologa.
– Szefie, ale ładne dwie brameczki cyknąłem, co? – Acquafresca nie krył swojego zadowolenia.
– Ładne, ale trzy razy łapali cię na spalonym. W sumie wychodzisz na minus jeden, więc musisz się bardziej starać.
– Ale...
– Nie ma żadnego ale, bączku. Natura dała ci dwie nóżki i główkę. Z nóżkami sobie radzisz całkiem nieźle, ale z bańką idzie trochę gorzej.
– Szef mnie chyba nie lubi – Robert był blisku płaczu.
– Ależ bardzo cię lubię, misiu. Tylko po prostu weź się do roboty. Skoro taki dziadek Pirlo trafia do bramki raz, to ty powinieneś ze cztery. A teraz zgadywanka. Z kim gracie ćwierćfinał? Podpowiem, że drużyna z Europy.
– Anglia? Holandia? Francja? - zaczęli przekrzykiwać się wzajmnie.
– Dobrze, że przynajmniej na boisku nieźle strzelacie. Nikt z was nie zgadł. Niektórzy nawet nie wiedzą, że Oranje to nawet z grupy nie wyszli. Bączki moje drogie, zagracie z Hiszpanią.
– Oż kurwa – wyrwało się z młodej piersi Verrattiego – ciężko będzie. Pamiętam jak graliśmy z nimi parę lat temu w Warszawianie.
– W Warszawie ćwoku. Ale spokojnie panowie. Rozjechaliśmy szwabskich bolków, to i tych jest-sjesta-mam-cię-w-dupie-frędzli też rozsmarujemy cienką warstewką na ciepłej, brazylijskiej murawie. Macie dwa dni wolnego. Tylko niech wasi przyjaciele czegoś nie złapią po drodze.


5 lipca 2014, Patałachy – Hiszpania (wybacz zachi)

Zbyszek Dzwoniek

Aj aj aj. Jak ja nie lubię meczów, gdzie bramki padają tylko w pierwszej połowie. W drugiej odsłonie prawie usnąłem, ale mój amico, Platini, podsuwał mi przepyszne espresso.


Rafał Platyna

Panie Zbyszku, niech pan lepiej odstawi te gumijagody czy inny sztynks, który pan bierze! Przecież to nie był Platini, tylko pan Kazio, nasz dźwiękowiec! A mecz mógłby spokojnie dostać miano przedwczesnego finału. Gdyby nie Buffon, to Hiszpanie wbiliby pewnie ze dwie bramki i wyrzucili Włochów za burtę. Teraz dla mnie ekipa prowadzone przez Di Pastore to murowani faworyci do ostatecznego triumfu i zapanowania nad światem. Prawda, Móżdżku?

Wyniki ćwierćfinałów

Stadion długo nie cichł po ostatnim gwizdku arbitra. Nasi kibice skandowali nazwiska swoich bohaterów aż do upadłego. W szatni można było wyczuć dość nerwową atmosferę. Piłkarze chyba zaczynali rozumieć, że są mocni i mogą pokonać każdego.
– Szefie, szefie z kim gramy w półfinale? – Giovinco nie był w stanie usiedzieć na miejscu i robił właśnie sto czternaste okrążenie dookoła piłującego paznokcie Gigiego.
– No cóż, panowie. Jak wam to powiedzieć. Wychodzi na to, że na tym mundialu dokopiemy tym, którzy chcieli podzielić między sobą Polskę.
– To znaczy? Mógłbyś szefie mówić jaśniej. Bo ja z historii cienki jestem  - powiedział Chiellini.
– Matko, nie spodziewałem się, że z was są aż takie matoły. Rozwaliliśmy Niemców, a teraz przejedziemy się po kacapach.
– Znaczy się Ruskie?
– Dokładnie, moi drodzy.
– Eeee, to bułka z masłem. Przecież oni cały czas chodzą napruci jak szpadle. Pykniemy ich gładko 3:0 i zagramy w finale.
– Misiu, obyś się nie przeliczył. Ruskie do tej pory mieli w miarę łatwo, bo Rumuni i Chorwaci nie byli zbyt wymagający. Ale z nami tanio skóry nie sprzedadzą.
– Spokojnie szefie – powiedział Pirlo – damy radę. Pokażemy tym kelnerom jak się gra w piłkę.

9 lipca 2014, Rosja – Patałachy

Znowu było nerwowo. Ale tylko na początku. Było widać gołym okiem, że Ruskie jadą na wspomagaczach balansu. Halsowali od lewej do prawej, kompletnie myląc Patałachów, co skończyło się bramką. Jednak kilkanaście minut później Bilyaletdinov pomylił bramki i po pięknym dośrodkowaniu Verrattiego trafił do własnej bramki. A potem wszystko już poszło gładko.

Wyniki półfinałów
Mecz o 3. miejsce

– Panowie, dalej nie mogę uwierzyć w to, co się stało. Dotarliśmy, co ja mówię. Wy dotarliście do finału.
– Eee tam. To nic wielkiego szefie – powiedział Gilardino – Dopiero w następnym meczu pokażemy na co nas stać. Tak wpierdolimy naszym rywalom, że nigdy nie będą chcieli z nami zagrać sparingu. A właśnie szefie, z kim powalczymy w finale?
– Z Albicelestes, bączki.
W szatni zapanowała absolutna cisza. Było słychać tylko jak Gigi z wrażenia przewraca się na podłogę. Chyba trochę go przeraziła wizja zmierzenia się z Messim, Aguero i Higuainem. Mi zresztą też nie uśmiechał się rywal z taką potęgą w ofensywie. Ale Patałachy to nie żadne ułomki i też potrafią naparzać bramki.
– Słuchajcie. Do meczu zostały cztery dni. Przez ten czas macie nie myśleć o piłce. Odpocznijcie, nabierzcie sił, zabierzcie swoje dziołchy na plażę. A ja w tym czasie rozpracuję tych bolków.
– Tak jest, Carlo.                     


Wieczorem usiedliśmy z Mauro i Alexem. Godziny oglądania filmów, setki rozrysowanych plansz taktycznych. Nad ranem mieliśmy już gotowy plan. Przy śniadaniu Alberto jak zwykle narzekał na swoją drugą połówkę. Że go nie rozumie, że ciągle ma jakieś pretensje, że stroi fochy. I wtedy z ust Mauro padły słowa, których nigdy nie zapomnę: „Kobiety nie zmienisz. Możesz najwyżej zmienić ją na inną, ale to i tak niczego nie zmieni”. Święte słowa Mauro, święte słowa.


W ewentualnym, następnym odcinku – finał i może jakieś sparingi.