27.05.2012 Wembley
-Gol, kurwa gol! – krzyknąłem, później wyskoczyłem z ławki jak z bloku startowego i odruchowo objąłem Mark’a. Zawsze tak cieszyłem się po bramkach. Dokładnie w tej samej chwili strzelec gola , Pablo Counago, przeskoczył przez bandy reklamowe, zerwał z siebie koszulkę i również utonął w objęciach kibiców, a komentator Sky prawie tak głośno jak ja wykrzyczał w do mikrofonu „The Game is over, Rotherham United na 99,9% w Npower League 1” I właśnie ta jedna sekunda , 27 maja 2012 na Wembley przy 51 tys. widzów w 118 minucie spotkania pomiędzy Rotherham, a Cheltenham, na zawsze zmieniła moje życie i nabrała tak mitycznego znaczenia. Co do tej zmiany, to jest to pewne przekłamanie, bo przecież był to mój pierwszy rok pracy, jako menagera i wiele sukcesów, większy bądź mniejszych, było jeszcze przede mną, ale wiadomo, że ten pierwszy smakuje najbardziej. Co tamtego dnia stało się później? To nie istotne, a ja mówiąc szczerze nic nie pamiętam. A zresztą, co może robić 17 mężczyzn, z których żaden z nich nie skończył nawet 35 lat.
28.07.2012. Don Valley, trening
Jest 10 rano, słońce świeci tak mocno, że nie jestem w stanie patrzeć bez mrużenia oczu, ale mimo to z dumą i radością przyglądam się moim zawodnikom, bo osiągnęli sukces, pisany przez duże S. Nikt przecież nie spodziewał się, że drużyna, która zajęła 7 miejsce w fazie zasadniczej i w ostatniej kolejce zapewniła sobie udział w barażach, mogła nie tylko zmiażdżyć Oxford w półfinale, ale wygrać również na Wembley. Z tego błogiego stanu zamyślenia wybudził mnie mój, czarnoskóry (tak jestem rasistą, ale nie zmienia to faktu, że moim najlepszym przyjacielem jest właśnie on) asystent Mark Chamberlain, który zarządził małą gierkę 7 na 7 i wreszcie miał czas by odsapnąć, bo musicie wiedzieć, że ja sam nigdy treningu nie przeprowadzałem, tak z zasady.
- Coś ty taki szczęśliwy, Jack.- Zagaił wypoczęty i uśmiechnięty od ucha do ucha Mark. – Poczekaj, zaraz Ci zrzednie mina. Przygotowałem raporty. Zerknij tylko na chwilę.
-Weź się odwal. To, że jesteś pantoflarzem, a żona ucięła ci jajka i spierdoliłeś o 22 z imprezy, to nie powód, żeby mi psuć dobry humor. Awansowaliśmy do 3 ligi, to już wyższa sfera. Musimy się cieszyć i świętować. - odpowiedziałem, łapiąc go oboma dłońmi za twarz, a ostatnie dwa zdania radosnym, skacowanym głosem wykrzykując wprost w jego czekoladową, pucołowatą mordę . – Spójrz na tych piłkarzy. – Tu podniosłem ton, by zabrzmiało to jak przemowa. – Oni wywalczyli ten awans, osiągnęli coś, o czym ani my ani oni nie marzyli, a ty w takim momencie pierdolisz mi o jakiś raportach. Mark, co z tobą jest kurwa nie tak.
- Spójrz jeszcze raz na tych piłkarzy. Może i osiągnęli sukces, ale dobrze wiesz, że większość z nich w League 1 sobie nie poradzi. Mam tu raport. Ośmiu zawodnikom kończą się kontrakty, a najlepsi z nich to Jason Taylor i Danny Harrison. Kolejnych czterech wraca z wypożyczeń, a dobrze wiesz, że wśród nich jest też Sam Wood (najlepszy piłkarz Npower League 2) i Scott Grifiths. Będziemy mieli tylko 13 piłkarzy do gry, a wiesz, jakie mieliśmy problemy z obroną. Potrzeba wzmocnień i to wielu. Co ty na to?
Opuściłem głowę i zakryłem ją dłońmi. Zawsze tak robię, kiedy mam problem. Zamurowało mnie, przynajmniej w tamtej chwili. Nie mówiłem nic, w tamtej chwili zrozumiałem, że ten awans zaczyna zupełnie coś innego, kolejne wyzwanie, tym razem jednak trudniejsze. Podniosłem głowę i patrzyłem na piłkarzy. Wreszcie zobaczyłem, jacy są naprawdę. Po prostu słabi. Być może wystarczający na poziom 4 ligi, ale nic więcej. Uświadomiłem sobie, że Luke Foster, z całym szacunkiem dla niego, nie umie przyjąć piłki, a Paul Warne potyka się o własne nogi i tak naprawdę w piłkę to on ostatni raz zagrał 25 lat temu w lidze podwórkowej. Były to smutne wnioski, ale w pełni prawdziwe. Choć przyzwyczaiłem się do tych piłkarzy, traktowałem ich jak dzieci lub młodszych braci, to wiedziałem, że przyszedł taki czas, że trzeba się z nim pożegnać. Dla mnie młodego i niedoświadczonego trenera było to trudne przeżycie, ale pozwoliło mi zrozumieć, że w piłce tak jak w biznesie, nie ma miejsca na sentymenty.
- Masz rację, Mark. Od jutra bierzemy się do roboty. – powiedziałem i przyjacielsko poklepałem go plecach.
Proszę o komentarze, bo piszę manifesty po części też dla was - moich czytelników, więc jeśli komuś coś się nie spodobało lub spodobało, albo chce po prostu wyrazić swoją opinię czy o coś się zapytać, to nie duście tego w sobie, napiszcie niewielkiego posta pod moją pracą.
Anglia, 2011/2012
Krok w bok i dwa do przodu - recenzja Football Managera 2019
Nie lubię wygrywać
W FM 2018 piłkarze będą mogli ujawniać że są homoseksualistami
Od Zera Do Bohatera
Facebook
Twitter
YouTube
Twitch.tv
RSS
Komentarze (0)
Możliwość komentowania tylko dla zarejestrowanych użytkowników.
Nie masz konta? Zarejestruj się.
Drogi Rewolucjonisto, prosimy o przestrzeganie regulaminu i zapoznanie się z FAQ