Link do części 1.

Po przejrzeniu kadry przyszedł czas na sztab szkoleniowy. Okazało się, że w klubie pracuje dwóch asystentów, w tym jeden z nich jest najlepiej zarabiającą osobą w klubie. Natychmiast zaproponowałem mu rozwiązanie kontraktu. Poza tym dla klubu pracował tylko jeden scout, więc wkrótce dołączyli do niego dwaj kolejni. Uznałem, że przy niewielkim budżecie kontraktowym nie będę na razie zatrudniał dodatkowych trenerów i skupię się na piłkarzach.

Po szybkich negocjacjach do zespołu dołączyło kilku piłkarzy z kartami w ręku:

To były najpilniejsze wzmocnienia: stoper, napastnik, ofensywny pomocnik. Teraz mogłem odrobinę przyhamować, ale to jeszcze nie koniec transferów: prosto z Tunezji ściągnąłem kolejnego stopera. Karim Ben Amor (25 l.) nie potrafił odnaleźć się w CS Sfax. W ciągu 5 lat nie rozegrał żadnego meczu, nic więc dziwnego, że klub zgodził się go sprzedać za marne 6 tys. funtów. W Bielsku na pewno będzie z niego pożytek. W międzyczasie znalazł się chętny na Sławomira Cienciałę – Piast Gliwice wypożyczył go na cały sezon, a później kończy mu się kontrakt. I dobrze, krzyż na drogę, ale zostałem z jednym prawym obrońcą. Wpadł mi w oko kolejny tunezyjski zawodnik, Sameh Derbali (24 l.), gracz uniwersalny na całą prawą stronę boiska, który zaliczył 2 występy w dorosłej reprezentacji Tunezji. Po nieudanej próbie wypożyczenia, poprosiłem zarząd o transfer (mój budżet już się wyczerpał). Jakież było moje zaskoczenie, jak tydzień później zakontraktowałem tego piłkarza.

Pozyskałem łącznie 6 piłkarzy, wzmacniając najbardziej newralgiczne pozycje. Czy to wystarczy, wyjdzie w trakcie sezonu. Niestety, nie udało mi się sprzedać żadnego zawodnika, natomiast poza wspomnianym Cienciałą, na wypożyczenie odeszli Liad Elmaliach i Serginho.

Moim kolejnym ruchem była analiza kontraktów piłkarzy. Doznałem tutaj małego szoku: 10 piłkarzom został tylko rok kontraktu, kolejnej 9-ce – 2 lata. Z jednej strony dobrze, bo mogę szybko przebudować cały zespół, z drugiej kiepsko, bo mimo wszystko szybko stracę większość składu. Ewentualne przedłużanie zostawiłem na po rozegraniu kilku meczów ligowych, żeby sprawdzić rzeczywiste umiejętności poszczególnych graczy.

Przed sezonem drużyna rozegrała 10 sparingów, z klubami zarówno z Polski, jak i zza zagranicy. Po pierwszym, nieco słabym występie przeciwko własnym rezerwom, przyszła porażka z Sandecją. W tym okresie jednak bardziej byłem skupiony na transferach, niż na meczach. Większą wagę przywiązywałem do wyników ze Slobodą (3:1), Dreznem (1:1) i Rapidem Wiedeń (2:1). 2 zwycięstwa i remis to wg mnie dobry bilans. Na koniec okresu przygotowawczego zmierzyłem się z Pogonią Siedlce. Wystawiłem niemalże rezerwowy skład, a piłkarze pokazali umiejętności i wolę walki, wygrywając 3:0. Nadszedł czas na ligę.

Sezon zaczynałem w Krakowie, jednak grałem nie z Białą Gwiazdą, a z Pasami. Dzięki bramce Piotra Malinowskiego, mój debiut w Ekstraklasie zakończył się skromnym, ale niezwykle ważnym 1:0. Tydzień później zagrałem swój pierwszy mecz o punkty w Bielsku. Przeciwnikiem był łódzki Widzew. Pomimo czerwonej kartki dla Kołodzieja w 43', jedyne bramki w tym meczu zdobywali moi zawodnicy. W ciągu ostatnich 20 minut do siatki gości trafiali Piotr Malinowski i Ahmed Soukouna. 2:0 i po 2 mecze miałem 6 punktów - ciązko sobie wymarzyć lepszy początek.

Pewny siebie po dwóch zwycięstwach wybierałem się do Chorzowa. W momencie, gdy Dariusz Kołodziej trafił w 79' do siatki, byłem przekonany, że możemy dowieźć ten wynik do końca. Jednak 2 czerwone kartki pod koniec spotkania (Mierzejewski i Ben Amor) skomplikowały sytuację. W 97 minucie Ruch zdobył wyrównującą bramkę z rzutu karnego - chwilę później sędzia zagwizdał po raz ostatni i mecz zakończył się remisem 1:1. W całym spotkaniu moi piłkarze ujrzeli łącznie 7 zółtych kartek.

Kolejny mecz, z Jagiellonią, przebiegał już po mojej myśli. 4:1 (Nwakaeme, Wesołowski, Sokołowski, Loran) i mogłem jechać do Wrocławia. Niestety, Śląsk okazał się drużyną lepszą, skutecznie neutralizując nasze mocne strony i zasłużenie wygrał 2:0. Była to moja pierwsza porażka, która ostudziła zarówno mnie, jak i piłkarzy.

Tę klęskę odbiłem sobie meczem z Koroną Kielce: hat-trick Soukoumy, trafienia Nwakaeme i Lorana pozwoliły wygrać mi spokojnie 5:2. Następnym rywalem był inny beniaminek, ŁKS. W meczu walki, moi piłkarze popisali się lepszą skutecznością, wygrywając 2:1 (Nwakaeme, Kołodziej).

Dzięki początkowym sukcesom, Podbeskidzie jest wiceliderem tabeli, ustępując Górnikowi tylko gorszym bilansem bramek.

Najtrudniejsze mecze dopiero przede mną. Po wyjeździe do Warty Poznań na Puchar Polski, czekają mnie 2 arcytrudne i arcyważne mecze, które pokażą rzeczywistą wartość zespołu. Najpierw do Bielska przyjeżdża Polonia Warszawa, tydzień później jadę na drugi mecz do Krakowa, tym razem - z Wisłą. Ale o tym - w kolejnej części.


***
Początkowo dwa pierwsze menifesty miały tworzyć jeden. Jednak z uwagi na długość, dokonałem takiego podziału. Kolejnych części można się spodziewać w najbliższym czasie.

Kolejna część