Wspominki #2
Zastanawialiście się kiedyś, czemu kibicujecie akurat temu klubowi? W większości przypadków nie jest to takie oczywiste, a już na pewno nie w sytuacji, gdy dana sympatia ma swoje korzenie w czasach dzieciństwa.
Od dziecka kibicowanie Reprezentacji Polski było dla mnie czymś naturalnym. Czymś co przychodziło z łatwością, bez wymuszenia z prawdziwym dziecięcym entuzjazmem. Pierwsze wspomnienie meczu naszej kadry? Trudno mi powiedzieć, ale dzięki odtworzeniu paru szczegółów i pomocy Wikipedii mogę z całą pewnością powiedzieć, że był to mecz, który odbył się 12 października 2002 roku w Warszawie. Przegraliśmy 0:1 z Łotwą. Pamiętam, że płakałem i zapytałem się ojca: ,,Czemu my zawsze musimy przegrywać?’’. On odpowiedział: ,,Synku następny mecz na pewno wygramy’’. No cóż, może mój ojciec nie był jakimś wielkim fanem futbolu, ale wiedział co mówi. Następny mecz graliśmy z Nową Zelandią. Wygraliśmy go 2:0. Jednak tego nie pamiętam. Mocniej zapisał się we mnie ból po sromotnej porażce z niżej notowanym rywalem, który tak naprawdę naszym kosztem awansował na europejski czempionat w Portugalii…
Jednak zupełnie nieświadomie zboczyłem z tematu. Cóż te wspomnienia potrafią zrobić z człowiekiem…
Pierwszy mocnym wspomnieniem z piłki klubowej, był rzecz jasna finał Ligi Mistrzów, pomiędzy Milanem i Liverpoolem. W bramce stał Jerzy Dudek, być może dlatego całe osiedle oglądało to spotkanie. Mi nie pozostaje nic innego jak się cieszyć, ale zdziwiłoby mnie gdyby ktoś był w stanie oprzeć się pięknu futbolu po tamtym meczu. Opisywać spotkania nie ma sensu, bo każdy zna jego przebieg, to chyba najpiękniejszy finał Champions League w historii, a już na pewno najbardziej emocjonujący…
Czasami, kiedy wracam do niego, jestem wręcz zdziwiony jak dobrze go zapamiętałem. Niesamowity comeback. Wspaniałe bramkarskie parady Jerzego Dudka będące odpowiedzią na wspaniałe akcje Andrieja Szewczenki i Hernana Crespo. A na końcu Dudek Dance…
Jednak nigdy nie byłem kibicem Liverpoolu, a biorąc pod uwagę ,,modę podwórkową’’ z tamtych czasów było to anomalią. Wbrew temu razem z moim najlepszym kumplem ,,hołdowaliśmy Barcelonę’’ znając jedynie jej barwy i może trzech piłkarzy. Teksty typu: ,,Ja Ronaldinio!’’, czy ,,Podanie do Iksawiego’’, były na porządku dziennym. I tu pojawia się pytanie. Dlaczego większość dzieciaków w dzisiejszych czasach kibicuje Barcelonie? Bo Barcelona ma indywidualności, a dzieciaki właśnie to uwielbiają najbardziej. Nie grę zespołową, nie tiki-takę, tylko indywidualne popisy…
Rok po The Reds, Barcelona zdobyła puchar. Jednak nie czułem ogromnej radości. To nie był klub, przez który mogłem płakać, śpiewać jego hymn, czy marzyć o wyprawie na jego stadion. Jak więc doszło do tego, że od sześciu lat kibicuję Manchesterowi United? Nie mam pojęcia…
Za każdym razem, kiedy się nad tym zastanawiam, próbuję znaleźć odpowiedź w odmętach pamięci. Może to był jakiś wspaniały mecz. Może popisy Cristiano Ronaldo, obejrzane na YT. Nie potrafię tego wytłumaczyć. Pamiętam tylko ogromny smutek, podczas półfinału Ligi Mistrzów, w którym Kaka pogrążał ,,Czerwone Diabły’’. Niespełna miesiąc później poprowadził swoją drużynę do końcowego sukcesu, w rewanżu za finał z 2005 roku. W tym meczu oglądaliśmy też początek ,,upadku’’ drużyny z miasta Beatlesów…
Rok później Manchester United był najlepszy w Europie, pokonując w finale na Łużnikach Chelsea w rzutach karnych, chociaż nie mogę powiedzieć, że nie miałem momentu zwątpienia. Nastąpił on wtedy, gdy największa gwiazda – Ronaldo – spudłował karnego. Jednak nie przeszkodziło to mojej ukochanej drużynie, we wzniesieniu pucharu w kierunku ciemnego nieba nad Moskwą…
Wtedy zrozumiałem pewną bardzo ważną rzecz. Piłka nożna to nie gra indywidualności. Wygrywa cała drużyna…
______________________________________________________________________
Jeśli ci się podobało, kliknij MOCNE
Jeśli nie - SŁABE, ale jeśli to robisz, proszę o uzasadnienie, to pomoże mi pisać lepsze teksty...
Słowa kluczowe:
fafelkowy
W FM 2018 piłkarze będą mogli ujawniać że są homoseksualistami
Od Zera Do Bohatera
Krok w bok i dwa do przodu - recenzja Football Managera 2019
Nie lubię wygrywać
Facebook
Twitter
YouTube
Twitch.tv
RSS
Komentarze (0)
Możliwość komentowania tylko dla zarejestrowanych użytkowników.
Nie masz konta? Zarejestruj się.
Drogi Rewolucjonisto, prosimy o przestrzeganie regulaminu i zapoznanie się z FAQ