- Mierzejewski, Mierzejewski, trzy do zeraaa, to już jest koniec! - wyłączyłem stary filmik na Youtubie i wróciłem do obecnej rzeczywistości.

Pogoń Grodzisk Mazowiecki u siebie, wyjazd na Radomiak i Start Otwock u siebie. Wyjazdowe trzy punkty raczej poza zasięgiem, lecz na Konwiktorskiej musi być komplet. Inaczej zacznie się podważanie kompetencji i szukanie nowego trenera. Ekstraklasa czy III liga – niektóre rzeczy na Polonii się nie zmieniają.

Najpierw jednak szereg spotkań towarzyskich i przegląd kadry. Trenczyn i Spartak Trnawa ze słowackiej 1. ligi a następnie Świt Nowy Dwór Mazowiecki. Muszę przyznać, że poprzedni trener zadbał o solidnych przeciwników. Jednak czy dwa pierwsze zespoły boleśnie nie zweryfikują kondycji obecnej Polonii? W kadrze Adam Czerkas z przeszłością w Q.P.R., Krystian Pieczara i Grzegorz Arłukowicz z ekstraklasowymi epizodami, do tego Grzegorz Wojdyga i Mateusz Gliński ocierający się o kadrę pierwszego zespołu w dawnych czasach i kilku utalentowanych juniorów. Oby tylko panom piłkarzom chciało się trenować i grać na miarę swoich możliwości na trzecioligowych klepiskach. Oprócz tego 30 tys. zł budżetu transferowego oraz 70 tys. zł miesięcznie na płace wydaje się dobrą sumą na ściągnięcie jednego-dwóch asów mazowieckich muraw.  Myślę, że będzie można tutaj sporo zdziałać. Cel zarządu – górna połowa tabeli. Między słowami dało się wyczuć jednak, że oczekiwania przy Konwiktorskiej są wyższe.
 

Czas na pierwszy sparing ze słowackim Trenczynem. Oprócz skutecznej gry za cel obrałem sobie nauczyć Polonię przyjemnej dla oka gry skrzydłami. Mając za miedzą Legię, jedynym atutem jakim mogłem zachęcić kibiców do przychodzenia na mecze był radosny futbol.  Taktyka 4-2-2-2.

Mimo zapowiedzi spotkania Dawida z Goliatem rzeczywistość okazała się zgoła  inna. Trzymając się południowych stron, przeciwnikom zza południowej granicy zdecydowanie bliżej było do pierwszoligowej Sandecji niż ekstraklasowego Podbeskidzia. Pewna różnica klasy była widoczna, ale przy odrobinie szczęścia nawet remis był w zasięgu.
 

- Dziadostwo jak w ekstraklasie. – usłyszałem od schodzącego z trybuny starszego pana. W sumie odebrałem to jako komplement. 

3 dni później kolejny sparing w którym grali głównie dublerzy i bolesne 2-5 ze Spartakiem Trnawa. Wniosek z tego meczu? Potrzeba wzmocnień w defensywie, szczególnie w obliczu kontuzji w trakcie sezonu. I tak kilka dni później na Konwiktorską powrócił jej wychowanek, rosły środkowy obrońca Aleksander Fogler. Jak mawia klasyk, drużynę buduje się od tyłu (ziew).
 

Prawdziwymi sprawdzianami przed ligą miał być mecz ze Świtem. Pierwszy raz siadałem na ławce trenerskiej w roli trenera faworyta. I niestety nie doczekałem się pierwszego zwycięstwa. 0:0 po wybitnej kopaninie spowodowały nie lada zmartwienie przed zbliżającymi się meczami.

W między czasie odbyło się losowanie II rundy kwalifikacyjnej Pucharu Polski. Los na szczęście był łaskawy i w pierwszym spotkaniu o stawkę przyszło zmierzyć się z MKS Oława z grupy dolnośląsko-lubuskiej. Najważniejsze, że mecz miał odbyć się w Warszawie.

20 minuta, Gliński po rzucie rożnym na 1-0, 52 minuta i kolejna bramka młodego skrzydłowego. Ewidentnie opaska kapitańska dodała mu skrzydeł - pomyślałem zadowolony. Po końcowym gwizdku pierwszy raz usłyszałem nieśmiałe pochwały ze strony trybun.
 

Wróciłem do domu zadowolony, nalałem szklaneczkę whisky i wziąłem się za przeglądanie stosu CV graczy z Mazowsza i okolic. Po trzech kolejnych powiedziałem do siebie na głos:
- Jeszcze będzie tu ekstraklasa.