Piłkarska przyszłość hrabstwa Antrim 

• Paul Wells - bramkarz sprowadzony z myślą o koszulce nr 1, ale nie okazał się być dużo lepszy od McAllistera, więc koniec końców podzielili się meczami mniej więcej po połowie;
• John Cochrane - środkowy obrońca o klasę lepszy od dotychczas grających dla The Hurst;
• Vinnie Heneghan - zarzeka się, że jest stworzony do gry w pomocy, ale i tak będzie grał na środku obrony;
• Craig Spiers - może grać z prawej lub lewej strony defensywy, ale to, że jest leworęczny, a przy okazji lewonożny rozwiązuje wszelkie dylematy;
• Bradley Morton - jeśli tylko kontuzje będą go omijać, to nie odda miejsca na prawej stronie obrony;
• James Wright - niesamowicie pracowity, ma zapewnić dominację w środku pola;
• James Lavery - sprowadzony do pierwszego składu, do którego - jak się później okazało - nie mógł długo się dopasować, ale też świetna forma innych zawodników sprawiła, że o miejsce w składzie musiał mocno zawalczyć. 

IRISH LEAGUE CUP

W pierwszej rundzie tego pucharu Wakehurst zmierzyło się w Belfaście z zespołem, który w poprzednim sezonie napsuł im sporo krwi. Z trzech meczów dwa zakończyły się remisem 1:1, a jeden porażką 2:3 i podobny wynik znawcy północnoirlandzkiego futbolu przewidywali również i tym razem, ale drużyna z Castledawson/Ballymena już tylko pod niewielkim względem przypominała tę sprzed roku. I dało się to zauważyć również po przebiegu całego spotkania - nie było ono pod dyktando gości, ale wyczuć się dało spokój w ich szeregach, który zapewniał nowy bramkarz i niemal całkowicie nowa linia defensywna. Być może całe spotkanie skończyłoby się remisem, ale soczystym strzałem z rzutu wolnego z 25 metrów, trafiając tuż przy lewym słupku bramkarza Queens University, popisał się Ryan McGerrigan, notujący tym samym gola w swoim debiucie. Więcej goli nie padło i Dave mógł się cieszyć z awansu do kolejnej rundy. 


A tam los nie był łaskawy przydzielając zespół z Premiership - Cliftonville i to na wyjeździe. Co prawda Rapchuck pamiętał, że rok wcześniej - również w pucharze udało się z nimi zremisować 2:2 i ostatecznie wyeliminować po rzutach karnych, ale był to sukces ze wszech miar szczęśliwy i tym razem należało się przygotować co najmniej na ciężką przeprawę.

COUNTY ANTRIM SHIELD

. Na nic zdały się protesty zarówno zawodników The Hurst jak i głośne buczenie widowni, karny to karny, a z wykorzystaniem tego nie miał najmniejszych problemów Andrew Waterworth. I od tego momentu praktycznie nic się nie działo, bo Wakehurst skutecznie rozbijało ataki rywali, ale żeby groźnie zaatakować, brakowało im jednego zawodnika. Rapchuck nie krył rozgroryczenia czemu dał wyraz na pomeczowej konferencji krytykując pracę arbitra przede wszystkim z wyszczególnieniem powyższej sytuacji. Za brak kurtuazji i samą szczerość dostał wiele wyrazów wsparcia, ale jak sam zdążył się przekonać, pewnych rzeczy nie przeskoczy, finał widocznie był zarezerwowany dla zespołów z Belfastu, a nie dla jakiegoś klubiku, który nie ma nawet własnego stadionu. 

COCA COLA INTERMEDIATE CUP

Zdecydowanie większą szansą na osiągnięcie sukcesu był Intermediate Cup i tutaj w pierwszych rundach Wakehurst radziło sobie zgodnie z oczekiwaniami odprawiając kolejno Rosario Youth Club (3:1), Cliftonville Oly - rezerwy zespołu grającego w Premiership (4:1) i Ballynure Old Boys (1:0 po dogrywce). W 4. rundzie przyszło się zmierzyć nie z amatorami, lecz już z pół-zawodowcami - Dundela FC. Nie był to bardzo trudny mecz i zanosiło się, że The Hurst są w stanie go wygrać, prowadzili od 11. minuty po samobójczym golu i nic nie zwiastowało tego, co miało się wydarzyć w końcówce. W 82. minucie pomocnik gospodarzy strzałem rozpaczy pokonał McAllistera, 6 minut później Phil Gray został zniesiony na noszach z boiska i goście musieli kończyć w 10. W dogrywce brakło sił i jednego zawodnika, a Dundela rzuciła wszystko na jedną kartę, co zaowocowało zdobyciem dwóch bramek i sprawiło, że Dave swego upragnionego zwycięstwa musiał zacząć szukać gdzie indziej.

IRISH CUP

Nie znalazł go również w Pucharze Irlandii, bo choć Annagh United, drużyna z Championship 2 nie była dla Wakehurst żadnym przeciwnikiem, to Coleraine, grające na co dzień w Premiership szybko pozbawiło Rapchucka wszelkich złudzeń.

STEEL & SONS CUP

Ta mała scysja nie miała na szczęście większego wpływu na wynik w 3. rundzie, gdzie na boisku w kampusie uniwersyteckim University of Ulster Coleraine najlepsi studenci tej uczelni nie byli w stanie ani razu celnie strzelić na bramkę The Hurst. Pewnie też dlatego bramkarz Paull Wells zachował czyste konto, ale nawet gdyby puścił jednego gola, to jego koledzy strzelili aż 3, co w zupełności wystarczyło.



Sytuacja powtórzyła się w starciu z Ard Rangers, którzy również nie potrafili celnie strzelać i również trzy razy musieli ze smutkiem patrzeć na cieszących się piłkarzy Wakehurst. Trochę inaczej sytuacja wyglądała w ćwierćfinale z Dunmurry Recreation, bo ci oddali celny strzał i dlatego w 10. minucie wyszli na prowadzenie. Minutę później wyrównał Mike Miller i od tego momentu zaczęło się bicie głową w mur, które przerwał sędzia dyktując w 79. minucie karnego dla gospodarzy i tym samym zapewniając im awans do półfinału tych rozgrywek.



W półfinale zaś zdarzył się cud. Sion Swifts oddali celny strzał na bramkę The Hurst, który nie został zamieniony na gola. Dave nie mógł wyjść z szoku, więc tylko obserwował ze szczęką w okolicach pasa jak poczynają sobie jego chłopcy. A ci poczynali sobie nader śmiało cisnąc rywala niemiłosiernie, w efekcie czego już na przerwę schodzili z 3-bramkową przewagą. Jako że trener nie mógł wydusić z siebie słowa, to na drugą połowę wyszli na luzie i James Lavery strzelił swojego drugiego gola i tym samym ustalił wynik spotkania, który dał The Hurst - i samemu Rapchuckowi - pierwszy finał w historii, w którym mieli się zmierzyć z Carrick Rangers.

Spotkanie finałowe odbyło się na Seaview Stadium w Belfaście, stadionie należącym do Crusaders FC i choć nie wypłenił się on w pełni, to 2 tysiące widzów (około 2/3 pojemności) i tak robiło wrażenie na młodym trenerze, bo przez ostatnie 1,5 roku jeśli widział 100 zaciekawionych twarzy na meczach swojego zespołu, to i tak było dobrze. Kolejną rzeczą, która sprawiała, że Dave niemal trząsł się ze stresu (z zimna być może też - 4 stopnie na plusie to wszak nie jest zbyt ciepło) było to, że niedawno w lidze to samo Carrick odprawiło jego zespół z kwitkiem aplikując 2 gole i nie tracąc żadnego. Kolejnym zmartwieniem była kontuzja Phila Graya, w wyniku czego Rapchuck nie miał innego wyjścia jak zagrać wąskim 4-4-1-1 i liczyć na to, że przeciwnicy nie będą w swojej najwyższej formie. Za to Rangers liczyli pewnie na sukces jak w sezonie 2014/15:


Wraz z pierwszymi minutami spotkania całe napięcie zeszło z Rapchucka, bo okazało się, że rywale nie grają zbyt dobrze blokowani w środku pola przez pomocników The Hurst, a ich główna aktywność ograniczała się do złośliwych fauli i domagania się sprawiedliwości u sędziego. Wałek z półfinału pucharu hrabstwa był chyba jednak zbyt świeży i rozjemca pozostawał ślepy i głuchy na sugestnie zawodników The Gers. Końcówka pierwszej połowy okazała się być kluczowym momentem całego finału. Oto McIlroy uruchomił podaniem na wolne pole Lavery'ego, który podał do wbiegającego w pole karne Donnelly'ego, który zaś nie strzelił z pierwszej piłki, a tylko się zastawił, spokojnie utrzymał piłkę i poczekał aż Lavery wbiegnie w pole karne, po czym wyłożył mu piłkę na 9. metrze od bramki i ten po prostu nie mógł chybić! Obrońcy przeciwnika zajęli się protestowaniem domagając się odgwizdania spalonego, ale późniejsze powtórki pokazały, że były to protesty bezzasadne. 
Niespełna 3 minuty później Carrick wyrównało po rzucie rożnym i strzale głową z najbliższej odległości, ale już po wznowieniu gry od środka boiska i rozegraniu krótkiej akcji James Wright zagrał prostopadłe podanie na 16. metr, gdzie znowu wbiegał Lavery, który wyminał obrońców i później bramkarza, żeby skierować piłkę już do pustej siatki. Szok i radość, po której Wakehurst schodziło do szatni z jednobramkową zaliczką.
 
Na drugą połowę zawodnicy Rapchucka wychodzili jeszcze bardziej umotywowani, żeby nie stracić wypracowanej zaliczki. Zadanie ułatwiał fakt, że w pierwszej części spotkania wszystko w taktyce działało jak należy i Carrick Rangers po prostu nie mogli się przedostać w okolice pola karnego ekipy z Castledawson/Ballymena, ich piłkarze robili więc tylko to, co im pozostało - oddawali niecelne strzały z dystansu i nadal uporczywie faulowali. Formacja defensywna sprawowała się bez zarzutu, więc Rapchuck zmienił tylko najpierw podmęczonego Donnelly'ego, a na 10 minut przed końcem bohatera całego spotkania - Lavery'ego. Po kolejnych 10 minutach nie pozostało nic innego jak tylko unieść ręce w górę w geście tryumfu. Oto jest i zwycięstwo po wielu próbach!







W nagrodę Dave dostał stylową kurtkę trenerską adidasa. Co prawda była to rzecz po poprzednim trenerze, ale widać dopiero teraz znalazły się fundusze na jej odświeżenie. Przypuszczalnie jego stresowe drgawki sprzed meczu finałowego zostały mylnie odebrane, ale darowanemu koniowi...

Z drugiej strony zmiany klimatyczne nie omijają również Wysp Brytyjskich i ciepłe odzienie przyda się, kiedy Mill Meadow w Castledawson - a nie jest to zbyt częsty widok - wygląda w ten sposób: