Jestem Polakiem. Uważam, a raczej to mi wpajano, że Polacy to Słowianie. Czy jestem rasistą? Czy jestem nazistą? A może ksenofobicznym tworem dawnych zabobonów i stereotypów. Może jestem nacjonalistą?

A może po prostu chcę, by w Polskiej reprezentacji występowały osoby, które będą z tego powodu dumne. Już na wstępie powiem, hasło :wszyscy jesteśmy Europejczykami, jest dla mnie próbą zatarcia tożsamości narodowej. Nie, ja nie jestem europejczykiem (w sensie mentalnym rzecz jasna), ja jestem Polakiem. Tutaj się urodziłem, stąd pochodzę. Tak mnie wychowano, w duchu patriotycznym, w którym Naród i Polskę stawiam ponad sztuczny twór zwany Unią Europejską.

Do czego zmierzam?

Do naturalizacji. Do szukania piłkarzy, którzy przejawiają choć cień chęci gry z orzełkiem na piersi. Moim zdaniem, reprezentacja powinna nobilitować, powinna być nagrodą i spełnieniem marzeń. Nie miejscem gdzie można się wybić i trafić do lepszego klubu. Ta dewaluacja reprezentacji (obecnie nie tylko u nas) zabija wszelką rywalizację, stając się tylko „kolejnym” pucharem, „kolejnymi” rozgrywkami, które w gruncie rzeczy nie różnią się od rozgrywek ligowych, a większość traktuje występy, chociażby w Lidze Mistrzów, bardziej priorytetowo (bo i kasa większa).

Owszem, bycie piłkarzem to zawód jak każdy inny. Ale niesie za sobą odpowiedzialność, której nie ma sprzedawca czy kelner. Piłka nożna to masowy sport, który przyciąga rzesze kibiców. Ten piłkarz, grając w reprezentacji, jest przedstawicielem (stąd słowo :"reprezentant”) ludzi, którzy w niego wierzą, w niego i jego kolegów. Co innego w klubie. Drużyny się zmienia, idzie się tam gdzie więcej zapłacą, ewentualnie gdzie żona pozwoli. Reprezentacja jest jedna, trzeba ją kochać. Nie można się na nią obrazić, wybierać inną, słabszą, bo tam łatwiej się wybić.

Dlatego mówię nie Polańskiemu, mówię nie Boenishowi, mówię nie Rogerowi, Olisadebe czy Obraniakowi. Nie chcę Arboledy, Perquisa, choćby i Kościelny chciał grać, mówię stanowcze nie. Czemu? Bo ci gracze nie zadeklarowali od razu chęci gry dla biało-czerwonych. Ci gracze chcą/chcieli się wybić na naszej reprezentacji. Z drużyny „naszej” robią sobie scenę, w której chcą zabłyszczeć mecz, dwa, by zarabiać więcej. To nie tylko jest nie etyczne i złe w moim mniemaniu, to jest nawet obrzydliwe. Czy ktoś wierzy, że gdyby Brazylia chciała Rogera, to ten chciałby grać dla nas? Oczywiście, że nie. Wiedział, że nie ma szans u Canarinhos, to wstrzelił się do nas. To samo Obraniak czy Boenisch. Nie będę wspominał o Polańskim bo to kurestwo pierwszej wody.

Uwielbiam pikę, kocham ten sport. Ale patrząc na upadek reprezentacji, jak kibice chcą wszystkich naturalizować, byle był wynik, jestem zniesmaczony. Owszem, rezultat jest ważny, w piłce klubowej najważniejszy. Ale reprezentacja to coś więcej (lub powinna być). Reprezentacja to pasja, miłość do ojczyzny. Mecze reprezentacji zastępują potyczki na wojnie, gdzie walczy się honorowo i uczciwie (przynajmniej powinno). Gdzie kodeks i zasady są równie ważne, a nawet ważniejsze od wyniku. Jak dla mnie Polska może przegrywać, byle by grali zawodnicy, którzy oddadzą serce dla Polski, nie zwykli najemnicy, których można kupić.

Nazwijcie mnie idealistą. Pieniądze zbytnio wpływają na piłkę, by moje myślenie miało jakiekolwiek odzwierciedlenie w rzeczywistości. Ja jednak chcę wierzyć. I nie, nie jestem rasistą/nacjonalistą/ksenofobem/wariatem. Jestem Polakiem i oglądając reprezentację Polski chcę być z tego dumny.