- Picie, jak jest po angielsku picie?
- Co, o co Ci Chodzi?    Powiedział wyrwany ze snu Martin.
- Jak jest picie po angielsku. Pić mi się chcę.
- Poczekaj zaraz załatwię.
- Dobra, dzięki.

Dostałem szklankę wody, zrobiłem parę łyków i dalej myślałem co ze mną będzie. Dalej myślałem, że nie jest to dobry pomysł. Zaczęło mnie męczyć sumienie. Zastanawiałem się co będzie z moim ojcem. Zostawiłem go samego bez pieniędzy. Z drugiej strony miałem chęć zarabiania dla siebie. Dopiłem wodę do końca i postanowiłem się zdrzemnąć.

Tym razem to Martin mnie wyrwał ze snu. Wylądowaliśmy, z trudem się podniosłem. Zdrętwiałe nogi odmawiały posłuszeństwa. Doszedłem do drzwi, nabrałem powietrza w płuca. Od razu wróciły wszystkie siły. Zbiegłem schodami na dół, jak małe dziecko. Zanim usłyszałem goniącego mnie Martina, już byłem w budynku. Usiadłem na plastikowym stołku i zacząłem wszystko oglądać dokładnie. "Ten" świat wydawał się być rajem. Zapadłem w pewnego rodzaju sen, dopiero uderzenie w plecy mnie z niego wyrwało. Zabraliśmy bagaż i zaczęliśmy szukać taksówki. W pojeździe ponownie zapadłem w "sen". Oglądałem ulice, budnyki, ludzi, samochody, padający dzeszcz. Dosłownie wszystko. Zatrzymaliśmy się przed dużym hotelem. W środku dostaliśmy klucze i udaliśmy się do swoich pokoi.

Nazajutrz wybraliśmy się do klubu w, którym grał właśnie Martin. Klub nosił nazwę Slovan Liberec. Bez większych problemów dostałem posadę sprzątającego. Codziennie miałem czyścić szatnie klubową, dbać o boisko treningowe, oraz wykonywać mniej lub bardziej znaczące prace.

Wieczorem tego samego dnia dostałem inną, równie dobrą wiadomość. 12 lat nauki zostało zastąpione 3 liceum i 4 studiów. Mogłem ominąć stopnie niższe. Potrafiłem pisać, liczyć, czytać.



7 lat zleciało niesamowicie szybko. W tym czasie zdobyłem wyższe wykształcenie, wyższe stanowisko w pracy, a także wyższą pensję. Obejmując stanowiska kierownika grupy sprzątającej, mogłem się usamodzielnić. Znalazłem mieszkanie, Martin nie musiał już wysyłać pieniędzy mojemu ojcu i co najważniejsze byłem wreszcie wolny. W domu mojego przyjaciela powstrzymywałem się przed głupimi wybrykami. W nowym miejscu zamieszkania poczułem się jak małe dziecko, tak samo się zachowywałem. Codziennie w domu lądowali różni ludzie. Większości z nich nie znałem. O wszystkim dowiedział się Martin. Odwiedził mnie...

Ten wpis jest krótszy za sprawą tego, że jest to wstęp do następnej części. Będzie o wiele obszerniejsza i dużo rzeczy się wyjaśni.