Wylot z Warszawy do Mediolanu odbył się jeszcze tego samego dnia. Na lotnisku we Włoszech czekała już na mnie limuzyna, która wiozła mnie wprost do budynku klubowego. 
 - Niegdyś jako piłkarz, dziś jako manager. Witamy w Mediolanie Synu – powitał mnie Belrusconi – miło mi, że klub może ci się odwdzięczyć za tak wspaniałe osiągnięcia do jakich nas doprowadziłeś. Przejdź za mną i podpiszmy ten kontrakt. 
Zaprowadził mnie do wielkiego owalnego gabinetu, w którym zapewne sam urzęduje. Pokój świetnie urządzony, przypominał raczej salę prezydenta, niż gabinet premiera, lecz i tak robił wrażenie. Rzeźbiony sufit, obłożone boazerią ściany, panele na podłodze, do tego wspaniałe dębowe biurko, które kontrastowało z leżącym na podłodze tygrysem.
 - Prawdziwy? – spytałem.
 - Nędzna podróbka, choć i za to trzeba było sypnąć groszem. Podoba ci się?
 - Cóż jeżeli martwe zwierzęta to wolę je raczej na talerzu, niż na podłodze, jednak może być.
 - A gabinet jakie robi wrażenie? – dopytywał Silvio.
 - No cóż… Dostawiłbym ze dwie sofy, wyniósł tygrysa i dałoby się tu nawet mieszkać
 - Więc witaj w swoim gabinecie. Tutaj dostajesz klucze. Lecz i jest pewien e… problem…
 - No już się boję…
 - Wstawimy Ci tu jeszcze małą sofę i jakąś szafę. Tutaj będziesz mieszkał.
 - He? – zapytałem idiotycznie – powtórz ale głośno i wyraźnie bo chyba nie zrozumiałem.
 - Tutaj w gabinecie na San Siro będzie Twoje więzienie. Stąd masz bliżej na treningi i mecze, a i klub trochę zaoszczędzi.
 - Nie no Silvio ty sobie chyba naprawdę jaja robisz… - niedowierzałem. 
 - Co jaja, żadne jaja, ty masz tutaj przebywać jak w więzieniu, a nie na wczasach. Nie martw się jednak. Jakbyśmy opłacali ci hotel dostałbyś 5mln na transfery, a tak masz 13! – wykrzyknął rozradowany Berlusconi.
 - Ile?! – spytałem z niedowierzaniem – przecież jak grałem, to była kasa nieporównywalnie większa, ile to było? 40? 50mln? 
 - Kryzys jest chłopcze, kryzys. Dobra, ale to jeszcze nie koniec niespodzianek na dziś. Po konsultacji z Polskim trybunałem stwierdzono, że musisz zostać oznaczony.
 - I jeszcze czego?! Co to ja bydło jestem?! Nie ma mowy! Już i tak siedzę, w gabinecie, w którym przez kolejne 10 lat będę mieszkał! 
 - Nie masz wyjścia synek… - powiedział, po czym podszedł do drzwi i gestem zaprosił do środka dwóch mundurowych. 
 - Co wy mi chcecie zrobić?
 - Założyć obręcz. To proste, ta obręcz jest wykonana, z najwyższą starannością i jeżeli będzie ją pan chciał zdjąć, to odejdzie tylko z dosyć dużym fragmentem pańskiej nogi. Jest w niej także nadajnik, żeby nam się pan gdzieś nie ulotnił.
 - Czekajcie, czekajcie. Jak to z fragmentem nogi?! 
 - Po prostu. To się zaczepia na kostkę, a jak się zdejmuje bez naszego urządzenia odchodzi razem ze ścięgnem Achillesa, kawałem mięcha, oraz Bóg wie czym jeszcze.
 - I mam sobie dać to założyć?! – wrzasnąłem – a gdzie są jakieś prawa człowieka? Co to w ogóle ma być?! 
 - Masz obecnie gówno nie prawa – wtrącił Silvio – zakładasz po dobroci, albo pod przymusem.
 - Po dobroci to Wy mnie nie weźmiecie! 
Zaczęła się bieganina. Jeden z policjantów wyłożył się o (obecnie mojego) tygrysa, drugi ledwo na nim ustał.” Cóż przydatne zwierzę, chyba je zostawię” przeszło mi przez myśl. Tym czasem policjanci już pozbierali się po „polowaniu na tygrysy” i zaczęli mnie ganiać wokół biurka. „Głupi są, żeby jeden stanął a drugi biegł by mnie mieli”.
 - Jeśli chcesz coś zrobić dobrze, zrób to sam – usłyszałem przed sobą i zostałem powalony potężnym prawym sierpowym. Ostatnie co pamiętam, to karetka na sygnale i te piękne białe wróbelki…