Wielki Targ od dawna imponował swoim rozmachem. Od dawien dawna był on centrum spotkań i pokazów dla wszelakich sztukmistrzów i widzów Kraju. To właśnie tam swoje kroki skierował jeden z nowicjuszy, pod pachą trzymał swoje dzieła, które chciał zaprezentować publiczności. Wielu starych mędrców powiadało mu, że widzowie są wymagający i nie znają słowa litość, to jednak nie zniechęciło go. Był gotów podjąć wyzwanie, po wypełnianiu, którego czekało życia w sławie i peanach. W myślach już słyszał śpiew kobiet na jego cześć, jak również widział dumne twarze mężczyzn wykrzywiające się w aprobacie jego talentu.

Plac był podzielony na trzy części. Nowicjuszy, Galerie Sław jak i Bagno przypominające mitologiczny Tartar, gdzie sprowadzani byli najmniej utalentowani sztukmistrze, by jak najbardziej napiętnować ich niekompetencje i zniechęcić do dalszych działań. Chłopak zajął miejsce w swoim sektorze i wystawił pierwszą pracę. Obok niej przeszło kilkoro z oglądających wystawy, ale nikt nie rzucił mu najmniejszej monety, nikt nie powiedział dobrego słowa, ale również nikt nie skrytykował, nie wypomknął błędów. Zauważył za to spore grupki wyśmiewające jedną z gorszych prac. Przysłuchiwał im się z bacznością.

– Patrz co za badziewie – rzekł kurpulentny mężczyzna.

– Racja. Kompletna beznadzieja – wtórował mu inny.

– Do Bagna z tym – przekrzykiwał inny.

– Co to tu jeszcze robi? Iście kompromitująca praca.

Gadali jeszcze kilkanaście minut, dopóki nie przyszedł Administrator Wielkiego Targu i nie wyrzucił autora wystawy właśnie do Bagna. Gdy to uczynił jeszcze kilkoro dowcipnisiów naigrywało się z nieszczęśnika, aż w końcu wróciło do własnych spraw.

Nowicjusz wystawił kolejną pracę. Czekał długo, ale wreszcie podszedł do niego jeden z doświadczonych artystów.

– Dobra praca młodzieńcze. Jednak nie ustrzegłeś się drobnych błędów: popraw tu i tu – palcem wskazał miejsca niedociągnięć. – Gratulacje.

– Dziękuje – odpowiedział chłopak.

Nie doczekał się innych opinii. Dostrzegł, w końcu inne grupki otaczające artystów z Galerii Sław. Dzieła niektórych z nich wcale nie odbiegały poziomem od prac kompanów stojących obok nowicjusza, ale tłum wiwatował tak jakby właśnie narodziła się nowa gwiazda. „Mistrz” stał pośrodku i dumnie wypinał pierś i słuchał pochwał. Ludzie krzyczeli jeden do drugiego „Administrator nie może się mylić, to jest wspaniałe!”. W końcu odszedł do domu, to samo zrobili widzowie.

Spojrzał dalej. Właśnie tam stały najwybitniejsze dzieła, czuł że jest to coś wspaniałego. Stanowiły one jednak niewielką część całego Targu.

Chłopak wystawił kolejne myśli przelane na papier. Tym razem nie skomentował nikt. Mimo, iż z min przechadzających się obok dostrzegł, że praca może być dobra, nikt nie powiedział mu tego w twarz. Przychodziło zdecydowanie mniej osób niż do Galerii, czuł się źle. Postanowił odejść z Wielkiego Targu. Kto wie, czy to miejsce nie straciło wielkiego mistrza, tylko przez obojętność ludzi, którym nie chciało się rzec kilku słów otuchy czy krytyki.