***
- Nie no, licz jeszcze raz, na pewno się pomyliłeś. Nieee, k-kurwa, daj to – wykrzyczał zdenerwowany Pankratjev, wyrywając pełną algorytmów kartkę z rąk Skinderisa.
- O czym Ty pieprzysz, szkołę skończyłem, i to nie jedną, umiem liczyć.
Wchodząc przez drzwi, do gabinetu Robertasa, przerwałem na moment kłótnię pomiędzy moimi przyjaciółmi. Ogarniając zewsząd pomieszczenie, i oceniając całą sytuację spytałem wprost:
- Co się dzieje? Słychać was na korytarzu, tak się drzecie – oznajmiłem krótko, rzuciwszy stos papierów na zagracony stół podporucznika.
- Robert obliczył, że nawet przy wzorowej formie, i mocno sprzyjających wiatrach, nie mamy szans na awans w tym sezonie do wyższej ligi.
- No, to już wiedziałem w zeszłym tygodniu, co Ty? Nie śledzisz tabel?
- I co? Mówisz to tak spokojnie? Rozegraliśmy naprawdę sporo, dobrych meczy, chyba coś się nam i chłopakom należy?
- Nie zmienia to faktu, że Onikszty są lepszym od nas zespołem, i nawet zwycięstwo z nimi w najbliższym meczu gówno nam da. Możemy co najwyżej pograć o złote kalesony Stankeviciusa. Trzymaj raport, kilku szeregowych prosi o wolne.
- W dupie mam ich wolne – odpowiedział Pankratjev, zgaszając papierosa w popielniczce.
- Kurwa, chłopaki serio, przez te ostatnie miesiące wierzyłem w nasz awans, mamy naprawdę, dobrą drużynę, kilku chłopaków spokojnie mogłoby grać zawodowo. Myślicie przyszłościowo, wojna nam nie grozi, więc mundury na bok.
- Nie jesteśmy, żadnym pierdolonym Dynamem Kijów, tak samo jak Ty nie jesteś dyrektorem sportowym, nie wczuwaj się. Może i byłeś piłkarzem, trenerem, ale czasy się skończyły, pracujesz w garnizonie, to pierwsza sprawa, a druga to taka, że piłka to jedynie nasze hobby i dodatek który odstresowuje całą tą naszą pracę – skontrował Jasaitis, stawiając obie dłonie na blacie stołu, i od czasu do czasu wymachując palcem w stronę Igora.
- Dobra, dobra jak tam chcecie, widzimy się o 16 na Vingisie – odparł Pankratjev, i zabierając moje, uprzednio przyniesione papiery, wyszedł z pokoju.
Tak, to prawda, nie mieliśmy już praktycznie żadnych szans na awans w tym sezonie. Reforma ligi dała się we znaki, rygorystyczne zasady nie nagradzają nawet za drugie miejsce. To nie Anglia, gdzie za 7-8 miejsce, dostajesz szanse na walkę o wcześniej wybrane cele. Anyksciai wcale nam nie odskoczyło, po prostu byli za dobrzy, na ten poziom rozgrywek. Trudno, przynajmniej w przyszłym roku ich nie będzie. Bo chyba nikt oprócz Pankratjeva, nie miał wątpliwości, że układ tabeli i kwestia całego awansu jest już przesądzona.
Przejeżdżając przez most i spoglądając przez szybę autobusu na piękny zabytek, jakim z pewnością jest zamek w Onykszty, myślałem przez dłuższą chwilę o tym co kilka dni wcześniej mówił Pankratjev. O przyszłości. O potencjale. O naszych zawodnikach. Wreszcie – O mnie. Skoro gość, który miał za sobą występy w reprezentacji Litwy, był ostoją w Dynamie Kijów i zakotwiczył się nawet w Niemczech, miał o mnie takie zdanie, to na tle zwykłych szarych mundurowych, jego wypowiedzi i rady, były dla mnie niczym złoto.
Mecz z liderem tabeli (patrząc również na naszą dyspozycję) prognozował jedno – Klasyk, hit ligi, szlagier itd. Niestety, teoria i statystyki daleko odbiegały od tego, co obie ekipy, zaprezentowały na boisku. Mimo, jakiejś tam przewagi gospodarzy, udaje się nam zremisować bezbramkowo mecz, i grając tak naprawdę o pietruszkę jedziemy z jednym punktem z powrotem do domu. Nic oprócz efektownych fauli, ciągłego wyzywania się na boisku, i kłótni Pankratjeva z sędziami nie zapamiętam. No, może jeszcze bynajmniej frekwencja dopisała, bo tutejsi kibice, dumnie kroczyli z jednej strony boiska na drugą, nosząc wielkie prześcieradło z napisem ,JEDZIEMY DALEJ!’.
W niedzielę, 13-stego, podejmujemy u siebie Rodovitas. Kolejne, nudne spotkanie, dograliśmy z jedynką z przodu. Po raz kolejny czyste konto zachowuje Svedkauskas, a zdobywcą jedynej bramki staje się Simkus, pojawiający się co raz częściej w pierwszym składzie. Muszę przyznać, że owe przybycie tego zawodnika do naszej drużyny, dało pozytywny impuls i poszerzyło kadrę, dzięki czemu byliśmy wstanie rotować składem. Zresztą, zdecydowałem się, że pochwale go przy najbliższej okazji, dzięki czemu jego pewność siebie i ogólne morale, powinny wzrosnąć.
Małą przerwę w rozgrywkach, wykorzystaliśmy (zresztą jak zawsze) na mecz kontrolne. Tym razem na Stadion, a w zasadzie Park Vingisa, zawitał dobrze znany nam Granitas. Tutaj, podobnie jak w poprzednim meczu, wygrywamy 1:0, po uderzeniu głową z najbliższej odległości Lukoseviciusa. Młody miał ostatnio patent na zdobywanie bramek. Był młody i przebojowy. Co prawda, trochę nieokrzesany, ale jego podejście do trenigów, znacznie zmieniło się w przeciągu ostatniego półrocza. Zadowolenie moich przyjaciół ze sztabu, rosło gwałtownie w górę, co pozwoliło wywindować nam swoją wiarę w umiejętności i ogólne samopoczucie.
Kończył się październik, i kończyła się liga. Chłodne, deszczowe wieczory, przypominały mi momenty które miałem przed oczami rok temu. Często oparty o balustradę swojego balkonu, z fajką w gębie, i filiżanką kawy w ręku, stałem i z zaciekaniem wpatrywałem się w pobliskie centrum Wilna. Minęło pół roku, odkąd moje życie, skręciło lekko w inną stronę, i obrało własną, ciekawszą drogę. Z jednej strony byłem szczęśliwy. Podwoiłem zarobki, realizowałem się, i w pełni oddawałem pasji. Moje obroty w komisie również nie spadły, przybyło mi grono znajomych, a dyskoteki i kina, odwiedzałem z naprawdę wysoką frekwencją. Martwiło mnie jednak coś jeszcze. Brak sympatii. Brak sympatii, ze strony płci przeciwnej. Owszem, poznałem kilka, ciekawych i przede wszystkim ładnych koleżanek, ale sprawy zawodowe pochłonęły mnie na tyle, że nie byłem nawet wstanie pielęgnować, żadnej z żeńskiej znajomości. A, szkoda!
W końcówce listopada, gościmy jeszcze w skromnych progach Delintry. Mecz należał do jednych z ciekawszych w tym sezonie, bo obie drużyny bombardowały się nawzajem strzałami. Każda kula gdzieś jednak trafia, i tak krzyżując miecze, neutralizujemy się nawzajem, z obiema ranami w korpusie. Pfe, w zasadzie trzema. W 55 minucie meczu, dwóch naszych rezerwowych musiało pomóc zejść z boiska Jefisovowi, który nabawił się urazu, co znacznie osłabiło naszą tarczę. Cieszyć może dobra dyspozycja Solomina oraz Lukoseviciusa, którzy trafiają regularnie nie tylko na ostatnie strony, dodatku sportowego, ale również i do siatki, zbierając kolejną salwę oklasków, pochwał i uśmiechów – Zwłaszcza od Igora. Zacząłem się martwić, o jego zbytnią nadopiekuńczość nad Ronaldem. Nie raz, podczas treningu, zabieraj go na tzw ,stronę’. Pewnie wyjaśniał mu jak ma poruszać się po boisku, i udzielał innych, wielu ciekawych porad. Jakbym sam tego nie robił. Czasami czułem, że tracę nad wszystkim kontrolę, i jestem tylko cieniem dla Pankrata’. Nie zamierzałem mu odstępować, dlatego z spotkania na spotkania, coraz żwawiej reagowałem na wydarzenia na boisku, przekrzykując swego przyjaciela. Zdobywałem doświadczenie.
PS: Pisałem to w 10-15 minut, nie sprawdzałem, nie czytałem, także wybaczcie za błędy i pośpiech.
Litwa, 2012
Słowa kluczowe:
FM 2013
Litwa
LFF II Lyga
FK Geležinis Vilkas
2012
Geleżinis Vilkas Vilno
II Lyga
Litwa
W FM 2018 piłkarze będą mogli ujawniać że są homoseksualistami
Od Zera Do Bohatera
[#1] - Wyrwanie się z amatorskiej rzeczywistości: rezerwy klubów Ekstraklasy to kolosy na glinianych nogach dla byłych Okręgowców
Manifest użytkownika siwek
Facebook
Twitter
YouTube
Twitch.tv
RSS
Komentarze (0)
Możliwość komentowania tylko dla zarejestrowanych użytkowników.
Nie masz konta? Zarejestruj się.
Drogi Rewolucjonisto, prosimy o przestrzeganie regulaminu i zapoznanie się z FAQ