Jestem młodym człowiekiem, który nie może czuć tego, co było codziennością dla wielu Polaków w czasach komunizmu. Zatem nie próbuję nawet wczuć się w ich los i przeżycia. Trudno także interpretować ich odczucia czy takie, normalne, zwyczajne, codzienne życie. Oczywiście dość kontrowersyjnym jest mówienie o czasach komunizmu, a następnie używania słowa normalne. Ludzie urodzeni po roku 1989 rozpoczęła życie w zupełnie innych czasach. Ja nie czuję się w obecnych czasach w żadnym stopniu obserwowany czy izolowany od zachodu. Nie mogę się jednak oprzeć wrażeniu, że obecny świat jest inny, ale czy obecnie nie żyją głupsi i leniwsi ludzie?

Ludzie nie są już kontrolowani, nie ma dziwnych pytań. Ale obserwując media - uznawane za czwartą władzę w Naszym państwie - dochodzę do wniosku, że właśnie Ci ludzie starają się Nam, Polakom, wmówić swoje racje. Ich przekaz jest dla mnie jasny i czytelny - nasza prawda jest najwłaściwsza i słuchajcie naiwni ludzie, bo to My mamy rację i wpatrujcie się w odbiorniki telewizyjny i wsłuchujcie się w odbiorniki radiowe. To jest jak hipnoza. Najbardziej zaskakujące jest dla mnie to, że ludzie którzy walczyli z komunizmem, jako młodzi gniewni, chcący wolności - teraz poddali się medializacji oraz komercjalizacji i osiągnięcia z młodości są ich jedynymi sukcesami. Absolutnie, nie twierdzę, że tak jest z każdą osobą. Media nie mają prawa narzucać Nam danej ideologii. A nawet doktryny polityczne, które poszczególne gazety czy telewizję zdecydowanie wyznają. A jak wiadomo - z doktryny politycznej rodzą się programy polityczne partii politycznych. Co jednak wcale nie jest takie oczywiste dla zwykłych, przeciętnych ludzi, którzy są zajęci własnymi sprawami i problemami. Powinni oni jedynie wskazywać ludziom, to co wybrać mogą oraz jak to widzą poszczególne ugrupowania polityczne.

Z kolei idąc tropem polityki nie sposób nie zauważyć czegoś bardzo istotnego. Wśród tych doktryn jest konserwatyzm. Co niewątpliwie kojarzy się z partiami prawicowymi i w zależności od ich skrajności z poszczególnymi partiami. Prawdą jest to, że obecny rozwój Świata, zwłaszcza Europy, jest tak zbudowany jak jest. A odnosząc się tylko do RP - w naszym kraju nie ma miejsca na dwie partie prawicowe. A to będzie się z czasem jeszcze bardziej zaciskać. Ludzie powiązani i wywodzący się z walki z komunizmem, o wolną Polskę, mają poglądy bardziej lewicowe - jednak oczywiście NIE wszyscy. Wybrany z ludu - lewicowiec. Takim był Aleksander Kwaśniewski. Ale wymagające czasy spowodowały, że lewa strona polskiej sceny politycznej bardzo się zmieniła. Wprowadziła dodatkowe punkty w swoich programach politycznych. Bardzo mocno w lewo skręca Palikot. Zdecydowanie opowiada się przeciwko upolitycznianiu kościoła. Chcę żeby to była instytucja nie mająca żadnego związku z polityką. Są także partie opowiadające się po środku. Za taką zdecydowanie należy uznać Platformę Obywatelską. W moim przekonaniu Sojusz Lewicy Demokratycznej popełnia błąd, odchodząc od lewicowych poglądów i próbując porozumieć się z partią rządzącą, najlepiej w ramach koalicji rządowej. Zaczynając od lewej: RP, SLD, PO, PSL, SP, PiS i kończąc na prawej. Każda z tych partii ma w swoich programach elementy najróżniejszych doktryn: konserwatyzmu, liberalizmu, socjaldemokracji, a także demokracji chrześcijańskiej. W swoich programach uwikłają te doktryny przy przyciągnąć najróżniejszych obywateli, a nie tylko tych z góry określonych poglądami zgodnymi z miejscem zajmowanym przez partię.

Niewątpliwie, idealną drogę dla rządzenia zajęło PO Tuska. Obsadziło ministerialne stołki reprezentantami najróżniejszych dziedzin. Tak by nie było sytuacji, jaka zrodziła się w partii Kaczyńskiego, którzy tracą na tym już po raz drugi. O ile poprzednio stracili medialną część, która w moim przekonaniu wielkich szans na cokolwiek nie miała... To już posłowie, którzy stworzyli klub - Solidarna Polska byli w jakimś stopniu ważnymi postaciami PiS-u. Kursi, Ziobro mieli wyrobiona markę. Sam Mularczyk, cóż, ktoś musi nastawiać ręce, których dwaj, wyżej wymienieni, nie chcą sobie brudzić. Pomimo wszystko następuje rozwój legitymizacja.

Nie mogę pozbyć się wrażenia, że po tylu latach w RP dalej jest bardzo dużo agresji politycznej. Politycy i media mają przekonanie, że ich obywatele to najzwyklejsi w świecie... debile. Wystarczy im powiedzieć: nasza prawda jest najwłaściwsza i najmojsza. Jest też element dyskredytacji konkurencji. Bo Wy jak rządziliście to robiliście to i to źle. No absurd. Zwłaszcza, gdy mówi to poseł SLD, które straciło władze właśnie na rzecz adresata tych słów - posła... Prawa i Sprawiedliwości. Niezrozumiałe jest również dla mnie to, że gdy przychodzi kilku polityków do programu publicystycznego to nie chcą oni w takim dniu mówić o mocy demokracji nad komunizmem, tylko przekonywanie, że są partią słuszniejszą od konkurencji. Znów pojawiają się elementy agresji. Posłowie z ramienia RP starają się trzymać porozumienie z SLD, które jednak zamiast na wystawione rękę odrzucają ją, kąsając. Znów spirala agresji się nakręca. Może właściwsze byłoby podanie nogi?

Już na sam koniec chcę się odnieść do nacjonalizmu i patriotyzmu. Często są przez ludzi traktowane bardzo podobnie. Jednak patriotyzm uznaję za miłość i umiłowanie do ojczyzny. Owszem nacjonalizm to też uczucie do miłości, ale połączone z agresją wobec innych narodów. Sądzę, że osoby podające się za tych nacjonalistów są w większości zwykłymi faszystami lub agresorami, którzy tylko szukają powody by przenieść swoją agresję na krzywdę innych. Tutaj swoją rolę odgrywają media, które wrzucają wszystkich do wspólnego worka.