Wydajemy 100 złotych, ekscytujemy się premierą ukochanego tytułu, a wszystko to po to, by później zadawać sobie to pytanie. W najlepszym razie co parę tygodni, gdy nam się nudzi. Takie pytania są nieco tendencyjne, bo przecież właściwie naszym głównym zadaniem jest wybór klubu. Nie musimy ustawiać taktyki, kupować/sprzedawać zawodników, wygrywać/remisować/przegrywać meczów. No po prostu nie jest to obowiązkowe. Może grać 10 sezonów na urlopie, grać mecze z sytuacjami kluczowymi albo oglądać całe. Dygresja - z pewnością jest to iście pasjonujące w najniższej lidze angielskiej albo polskiej Ekstraklasie. Choć osobiście mam wrażenie, że zwykły mecz na wychowaniu fizycznym czy taki "po szkole" na orliku ma więcej wolejów, pięknych zwodów i trików niż cała Liga Mistrzów.

Sam nie mogę posunąć się do napisania poradnika kim grać. Bo dla mnie to absurdalne, przepis na to jaki klub wybrać nie istnieje. Chyba jednak ktoś coś takiego już próbował stworzyć. Ja mogę jedynie przedstawić Wam jak to wygląda u mnie. Bo nie jest to tak, że wybieram ligę, potem biedny/bogaty klub i ewentualnie czy ma utalentowaną młodzież albo silny skład na starcie. Mnie interesuje wszystko.

Jednakże na początek skupiam się na lidze w jakiej ewentualnie chce występować. Ciekawie jest w Premiership, nudą wieje na jej zapleczu. Ale dla mnie dość problematyczne jest stworzenie taktyki jednocześnie siłowej, fizycznej - w końcu Anglia. A z  drugiej strony uwielbiam finezję gry, szybkie rozgrywanie, kontrataki, strzały z dystansu. Nienawidzę krótkich podań, po prostu mnie to drażni. Piłka nożna to nie ręczna. Tutaj bardziej cenię precyzję bezpośrednich, dalekich podań. To charakteryzuje największych piłkarzy. Na raz, na kontakt, mogą grać w polskiej lidze. Bo inaczej nie powinni, nie mając umiejętności. Gdy bolączką jest już nawet przyjęcie piłki, a gdzie tu opanowanie jej. Lubię mieć u siebie zawodnika niekonwencjonalnego. Drybling,drybling, w lewo... okno! Taktykę staram się wybierać zespołową, efektowną i efektywną, futbol hiper ofensywny. Pewnie dlatego mam zawsze techników z przodu i BOGA na bramce?

Po wyborze ligi, który nieco uzależniam od klubów w nim grających, decyduję się na kilka klubów, z których mogę sobie wybrać pracodawcę. Nie gram bogatymi, nie potrafię. Nakupowałbym tak samych młodzików i pewnie w pierwszych 12 miesiącach wielkiego sukcesu nie osiągnął. A w wielkim klubie mało który sprowadzony talent odnosi sukces. Takie są realia.

Przy wyborze pracodawcy patrzę praktycznie na każdy element klubu. Kolor czcionki zapisania nazwy, czy ma A.F.C czy FC czy CF, na końcu czy na początku. Jakie mają koszulki, a zwłaszcza logo sponsora. Stadion? No to jest mega ważne, nie tylko jak duży, kiedy założony, ale jak się nazywa. Zeby coś sprzedać trzeba mieć hasło, by przyciągnąć kibiców też. Santiago Bernabeu, Camp Nou, Old Trafford, Stade de la Meinau, Velodrome, Elland Road, Stade Louis II - nazwy interesujące. Balaidos też.

Interesującym elementem jest też zadłużenie i wartość klubu. Najbardziej mnie interesuje kiedy zostanie spłacone i w jakiej wysokości. Na pewno nie bez znaczenia jest też to, do kogo należy ten stadion. Ewentualnie ile płacimy miastu czy - jak w przypadku TSV Monachium - innemu klubowi za użytkowanie. To niecodzienne, ale oni płacą za korzystanie z Allianz Areny procent od wpływów z biletów. No i jak tu lubić Niemców?

Na końcu odpalam internet i patrzę sobie w wikipedię. Co to za klub, co tam o nim słychać w historii. Może jakieś gorące anegdotki są? Później oglądam samo miasto, gdzie klub ma siedzibę. Jak prezentują się obiekty, ciekawe miała Parma, za czasów Parmalatu. Obecnie ładnie pod tym względem wygląda Real Madryt. Ale to już idzie w hektarach. Ważne jest też położenie miasta, koło czego leży, no i jak wygląda? Vigo. Podoba mnie się! Monaco było arystokratycznym... zadupiem. Choćby rekord średniej frekwencji, ustanowiony w 2004 roku to nieco ponad 14 tysięcy kibiców na meczu. Jak porównałem to z wcześniejszymi doświadczeniami z Anglii to parskałem śmiechem. Tam jak przychodzi 30 to szału nie ma. Zresztą, wielkość osobowa to kolejna istotna sprawa. Duży stadion = duże wpływy z biletów.

Nie bez znaczenia jest również sam pan prezes, fajnie jak kocha klub. O ile jednocześnie nie jest skąpy, bo w przeciwnym razie mamy problem. Chociaż mi w sumie przydałby się taki prezes. Przez to, że mam pieniądze nie doceniam doświadczonych zawodników. No to raczej nie tak ich określam. Stare pierdziele, które chcą trzepać dużo kasy... a tak naprawdę są mniej zdeterminowani i słabsi od nastolatków. Ale lubię mieć ich potem w sztabie, szkoda, że najczęściej to leszcze.Jak już gram takim tam klubem, który mnie zainteresował, słucham sobie ich hymnu. Bo w końcu to ważna sprawa. Fajny ma Korona i FC Koln, ciekawy Leeds, ich przyśpiewki również są interesujące, zwłaszcza te o Manchesterze United. Często w Anglii słychać You never walk alone, to fajny tekst. Uniwersalny dla wielu klubów. Najbardziej kojarzy z Liverpoolem i wspomnianym klubem z Manchesteru.

Gdy już mam wątpliwości, czy chce mi się takim klubem dalej grać, odpalam jakieś filmy z ich meczami, znanymi piłkarzami z tego miasta... wychowankami tego klubu. Czasem obejrzę jakiś film, choćby: Przeklęta liga. Dobrym pomysłem jest też zaciśnięcie pięści i przejście przez trudny moment. Odradzam kasowanie sejwa od razu, bo najczęściej do ciekawie rozpoczętej kariery chętnie się wraca, po jakimś tam czasie. Gdy nie ma już zapisu pozostaje żal. Na pewno warto grać klubem, który nas pasjonuję. Jednak bardziej chodzi tutaj o fascynację eFeMową. Granie klubami którym się kibicuje satysfakcji nie sprawia, bo denerwuje każda porażka 3 razy bardziej. Albo nawet 45. Z pewnością najgorszy jest 3 sezon, jak się przejdzie potem na 5,6 to już jakoś idzie. Jest się w końcu, zazwyczaj, w innym, ciekawszym, świecie futbolowym. Praaawda?

Jak Wy wybieracie klub? Czym się kierujecie? Zapraszam do dyskusji, w komentarzach.