Kocham cię, a miłością swoją... - jak śpiewał Kazik Staszewski w swej pieśni pod identycznym w zasadzie tytułem i było to dobre i podobało się wielu. Mnie również szeroko pojęta twórczość Staszewskiego przypada do gustu i towarzyszy mi ona od wielu już lat (bo też i coraz to starszy zgred ze mnie). Co zaś do miłości - w moim sercu jest miejsce tylko dla jednego klubu piłkarskiego, a jest nim niezmiennie od początku lat dziewięćdziesiątych ekipa Kanonierów z Londynu. Kocham ich, miłością swoją i jest to uczucie gorące, namiętne, nie do opisania słowami i zapewne dożywotnie. I jeżeli już jakakolwiek ekipa sportowa może z Arsenalem stanąć w szranki, to jedynie Pittsburgh Penguins (Jagr! Robitaille! LEMIEUX! Barrasso! Samuelsson!) lub Seattle SuperSonics (Kemp! Payton! Schrempf! A nawet Vin Baker!) które to zespoły również wielbię od lat. Tak, zgadliście, jestem sentymentalny™. 
   

---

1. kolejka Premier League

Sezon 1997/98 rozpoczynamy od wyjazdowego remisu z ekipą Blackburn Rovers. Ekipa ciekawa, solidna, lecz mimo to zakładałem wywiezienie kompletu punktów. Gdy jednakże spojrzymy na nazwiska w zespole gospodarzy, to dopiero wtedy będzie można ocenić skalę trudności z jaką musieliśmy się zmierzyć. Młodziutki, lecz już ograny Kieron Dyer. Do tego Chris Sutton, wojownik Colin Hendry, doświadczony Kevin Gallacher czy błyskotliwy Martin Dahlin to zawodnicy którzy zawsze potrafią srogo namieszać. I namieszali co się zowie. Już w 10. minucie wychodzą na prowadzenie po bramce Dahlina. Próbujemy jednak urwać coś, wrzenić w siatę chociaż farfocla, lecz rozbijamy się o mur defensywy Blackburn. Stan ten zmienia dopiero Ian Wright, po przepięknym golu w 88. minucie spotkania.


 

---

2. kolejka Premier League

Jest tylko jeden taki obiekt, a w zasadzie - był. To Arsenal Stadium, znany lepiej jako Highbury. Osobistą mą tragedią jest fakt, iż nie było mi dane by zwiedzić tenże obiekt i szansę na to straciłem bezpowrotnie już wiele lat temu. Wracając jednak do gry, to w drugiej kolejce Premier League właśnie na Highbury podejmowaliśmy Szalony Gang, czyli ekipę Wimbledonu. Z tymi to nie ma zmiłuj - będzie twardo, popękają ochraniacze i kości, strumieniami popłynie pot, krew i łzy. Pojawi się również główny ZŁY ekipy The Dons. Kapitan. Skała. Morderca pięknego futbolu - Vinny Jones. Tak jak się spodziewałem arbiter tego spotkania miał pełne ręce roboty. W czasie meczu aż osiem razy sięgał po żółty karton, a upomnień to się nawet policzyć nie da. Mecz zaczął się dla nas mocno niefortunnie, albowiem już w 11. minucie samobójczego gola sprezentował gościom Martin Keown. Kanonierzy wpadają w szał. Ciśniemy Wimbledon ile wlezie, bez bramkowego efektu niestety. Dopiero w 38. minucie piłkę w polu karnym otrzymuje Ian Wright - a futbolówka na nodze Wrighta to już w zasadzie pewny gol. Remis nas jednak nie satysfakcjonuje, więc gramy dalej swoje. W 60. minucie w miejsce Wrighta wprowadzam osiemnastoletniego Nicolasa Anelkę. który daje nam prowadzenie w 88. minucie i zgarniamy upragnione, lecz wywalczone w wielkich bólach trzy punkty.


 

---

3. kolejka Premier League

Trzecia kolejka to wyjazd na Goodison Park na mecz z ekipą Evertonu. Główną siłą The Toffees jest napastnik Duncan Ferguson, srogi walczak zresztą, jak przecież na Szkota przystało. By go powstrzymać trzeba więc odpowiedzieć nie tylko siłą lecz również sprytem - a te przywary mają zapewnić weteran Kanonierów, Steve Bould wspomagany przez młodziutkiego Valura Fannara Gislasona. Cofnąłem trochę zespół by wciągnąć Everton w naszą strefę boiska - zamierzeniem było uspać rywala, żeby nadział się na kontrę, a później już tylko dopunktować truchło. Wyszło jak wyszło, ważne jednak, że zdobywamy trzy punktu po golu Iana Wrighta w 69. minucie. 


 

---

4. kolejka Premier League

W czwartej kolejce Premier League na Highbury zameldowała się ekipa The Saints - niech nie liczą jednak na zmiłowanie, ponieważ mamy szczery zamiar oklepać ich i zgarnąć komplet punktów. I tak się też stało, by za dużo się nie rozpisywać. W 22. minucie prowadzenie daje nam Emmanuel Petit, w 30. minucie wynik meczu podwyższa na 2:0 Marc Overmars, a trzy minuty później dzieło zniszczenia dopełnia gol Iana Wrighta.  Pozamiatane jeszcze przed przerwą, a druga połowa to już tylko niemrawe ataki Southampton oraz fatalna skuteczność moich piłkarzy. 


 

---

5. kolejka Premier League

Sierpień 1997 roku był ciepły, przyjemny. Remis z Derby w 5. kolejce Premier League już nie. Zakładałem komplet punktów i bardzo nam wszystkim zależało by tego dokonać, lecz los chciał inaczej. Prowadziliśmy co prawda od 18. minuty po golu wspaniałego Dennisa Bergkampa, lecz tuż po tej akcji wszystko siadło. Derby natomiast rozkręciło się po przerwie, w 49. minucie do remisu doprowadził był Lee Carsley - i tak już zostało. Szok, bo mieliśmy być dzisiaj jak lew. Czy sto tygrysów.


 

---

6. kolejka Premier League

Reebok Stadium, Bolton Wanderers - to nie mogło się nie udać. A jednak mogło. I się nie udało. Teoretycznie słabsza od nas ekipa, która mimo atutu własnego boiska mogła co najwyżej nas postraszyć błyskotliwym jak karetka na sygnale Nathanem Blake'm lub doświadczeniem dawnej gwiazdy reprezentacji Albionu,  Newcastle, Liverpoolu czy Evertonu, a mianowicie Peterem Beardsleyem (36. lat). Życie (oraz skrypty) pisze jednak własne scenariusze, tym razem naskrobało dramat bez melo oraz horror w dwóch aktach. Akt I - reprezentant Południowej Afryki Mark Fish w 18. minucie. Akt II - dziadek Peter Beardsley w 35. minucie. Mimo grozy całej sytuacji 24,328 zgromadzonego na Reebok Stadium luda płakało i owszem, ale ze śmiechu. Fatalnie, wprost fatalnie.



 

---

7. kolejka Premier League

Wściekłość nagromadzoną w czasie i po meczu z Bolton Wanderers wyszumieliśmy na ekipie Barnsley. Nasza radość a ich pech. Destrukcję, a w zasadzie niecny gwałt rozpoczął w 6. minucie Dennis Bergkamp. Nie jest to może wybitny sezon najlepszego piłkarza jakiego kiedykolwiek oglądały moje oczy, ale swoje chłop jednak zrobi gdy potrzeba. Tuż przed przerwą wynik na 2:0 podwyższa Patrick Vieira - nasza skała i tarcza, a ma chłopak ledwie 21. lat na karku... Po przerwie dalsze ataki Kanonierów przynoszą efekt w 68. minucie - rzut rożny, najwyżej do piłki skacze Martin Keown i pakuje ją z dyni do siaty. Srogą wpierdoliadę finalizuje supersnajper Ian Wright w 72. minucie spotkania. Adieu, Barnsley. WE ARE THE GUNNERS (zapis dla fanbojów reprezy helmutowej: Ve Ar Ze Guners). 



W meczu z Barnsley debiutuje na środku obrony Richard Rufus,  zakupiony z Charlton za całe 4.000.000 ₤.


 

---

Puchar UEFA - 2. runda, mecz 1.

Zaczynamy przygodę w Europie od meczu drugiej rundy Pucharu UEFA z Anderlechtem Bruksela. Niestety obrywamy nerfem jeszcze przed spotkaniem, a mianowicie wypada mi ze składu Seaman oraz Keown. Nie mogę także skorzystać z Rufusa, więc szykuje się ser szwajcarski w obronie. Mimo wszystko mój bramkarz, reprezentant Austrii U-21 Alex Manninger dał radę, za to odpuściliśmy w pomocy i mecz kończy się remisem. Musieliśmy natomiast dwa razy odrabiać straty. Anderlecht urwał gola w 30. minucie spotkania. Stan meczu w 42. minucie wyrównuje Dennis Bergkamp, lecz Fiołki nie dają za wygraną i 53' na 2:1 strzela Katana. Mogło być więc smutnie, ale ładnego gola urwał w 59. minucie Paulo Vernazza i wciąż mamy szansę na awans do kolejnej rundy.


 

---

8. kolejka Premier League

Manchester United z sezonu 1997/98 to srogie koksy. W lidze musieli jednak uznać wyższość ekipy Kanonierów, chociaż Arsenal kończył sezon posiadając cały jeden punkt przewagi nad ManU. By zrozumieć o czym mówię wystarczy jednak spojrzeć na kadrę ekipy z Manchesteru. Na bramce Peter Schmeichel. W obronie bracia Neville, Ronny Johnsen oraz Henning Berg. Im dalej od bramki strzeżonej przez Duńczyka tym jeszcze potężniej. Nicky Butt. David Beckham. Roy Keane. Ryan Giggs. Paul Scholes. Teddy Sheringham. Na taki gwiazdozbiór Wenger sposób znalazł w lidze - i to dwukrotnie (3:2 oraz 1:0) - a ja już niestety nie. Od początku spotkania cisnęli mnie jak wyciskarka cytrynę - i na nic zdały się moje kombinacje w taktyce. W 42. minucie ładuje bramkę Paul Scholes. W 80. minucie dostajemy liścia również z lewej strony - wykonawcą Ryan Giggs. Dziękuję, 0:2, adieu.


 

---

9. kolejka Premier League

Dziś może być zabawnie gdy napisze się zdanie o treści: obawiałem się mocy Leeds Utd. Jeżeli spojrzycie na ich skład z sezonu 1997/98 to uśmiech zniknie wam z twarzy w tempie ekspresowym. Nigel Martyn, Alf Inge Haaland, Lee Bowyer, Harry Kewell, Jimmy Hasselbaink. Wystarczy? Ja również tak uważam. Przyjechały jednakże chłopaki na Highbury, postawiły twarde warunki, wyłapały plombę w 34. minucie (autorstwa Dennisa Bergkampa - wspominałem już, że gole strzela gdy naprawdę jest pilna potrzeba) i wróciły smutne do domu. Styl fatalny, męczarnia straszna, ale trzy punkty to trzy punkty.



Całą drugą połowę rozegrał w mojej ekipie 19-letni Emile Heskey, sprowadzony z ekipy Leicester za niebagatelną nawet i dzisiaj sumę 7.000.000 funtów.


 

---

10. kolejka Premier League

W ciągle trwającym sezonie 2015/16 Leicester City to prawdziwe objawienie ligi - trzęsą Premier League jak się patrzy. W 10. kolejce sezonu 1997/98 również pokazali, że nie wypadli sroce spod ogona. A już zupełnie za skórę zaszedł moim Kanonierom Graham Fenton, strzelec dwóch bramek (oczywiście to seria CM/FM, więc były to odpowiednio pierwszy i drugi gol w sezonie). Mecz toczył się na zasadzie liść za liść. Jak my im, tak oni nam. Jak Kuba Bogu, tak Bóg Kubańczykom. Jak Tommy Lee... Styknie. W każdym razie Vieira ładuje bramę na 1:0 w 11. minucie, Wright poprawia lepą w 14. minucie. Na to do akcji wkroczył Fenton. Plomba w 16. minucie spotkania i poprawka w 26., co by równo puchło. Gdyby nie to, że w 51. minucie gola swoim byłym kolegom urwał Heskey, to chyba bym wyszedł z siebie i stanął wkurwiony obok.



W Arsenalu kolejny debiut - tym razem bardzo miły sercu każdego polskiego fana piłki nożnej. W pierwszym składzie Kanonierów wychodzi na plac... Marek Citko. Tak, ten sam Citko, który dawno temu urwał Anglikom gola i to w dodatku na Wembley. Ten sam który wrzucił piłkę Molinie za kaptur i również ten sam, co to miał iść za grube MELONY do Blackburn Rovers lecz się był połamał i smuteczek. Tak czy owak Widzew Łódź przytulił 400.000 funtów, a my świetnego piłkarza.


 

---

Puchar UEFA - 2. runda, rewanż.

Z czym do ludzi - musiał pomyśleć po spotkaniu menago Anderlechtu i zupełnie chłopa rozumiem.  2:2 na własnym placu musiały napełnić go miłością do wszechświata i okolic oraz czule połechtać nadzieją na to, że na Highbury uda im się zremisować bezbramkowo. Płonne nadzieje, gdyż spotkała go sroga wpierdoliada™, ole. W 6. minucie wspaniałym lobem przywitał się Marc Overmars. Trzy minuty później - jestem Wright. Ian Wright. 2:0. Tuż przed zejściem do szatni Wright sprzedaje Anderlechtowi kolejnego plaskacza. Ray Parlour stawia czwartą kropkę nad "i" w 63. minucie meczu - awansujemy więc do trzeciej rundy, a Anderlechtowi nie pomogli w tym meczu Bartel Van Den Bosche oraz Bartel Van Den Bosche.


 

---

I to tyle na dzisiaj. Jest spora szansa na to, że napiszę kolejną część. Jest szansa równie spora na to, że nie napiszę. Tak to ze mną bywa. Za to przy Championship Manager 2 - Season 97/98 bawię się świetnie. Zapewne o wiele lepiej, niż większość z Was przy najnowszej odsłonie Football Managera ;). Czułe pozdrowienia!

PS Co Was gniecie?

F U Q :